...ΑΧ ΡΕ ΑΛΕΞΗ...

Αχ ρέ Αλεξάκο....

πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος, ήρθε τό πασοκ, ήρθε καί τό υπουργείο προστασίας τού πολίτη, τί κρίμα νά μήν τό προλάβεις, όπου νάναι έρχεται καί ή αστυνομία τής σκέψης καί τόσα όμορφα πράγματα.... Ήρθε καί ό περίφημος, δεκέμβρης....έφυγε καί μαζί του πήρε καί τήν περιβόητη οργή τής νέας, ελπιδοφόρας γενιάς, τής δικής σου....

Αυτής πού θά αλλάξει τόν κόσμο, αυτής πού έχει κάτι νά πεί, αυτής πού ζεί, ερωτεύεται, επικοινωνεί, διαβουλεύεται καί επαναστατεί μέσω sms, facebook, αυτής πού συνομιλεί μέ εκατό λέξεις καί αυτές κομμένες γιά νά μήν κουράζεται, αυτής πού ζεί μέσα στό δικό της matrix.....

Αυτής πού γιά νά επιδείξει κάποιο αντανακλαστικό χρειάζεται ένα περίεργο, αλλόκοτο αλλά καί ταπεινό ελατήριο πού ακούει στό όνομα "βία".

Χρειάστηκε τήν βία τής καμμένης πάρνηθας γιά νά βγεί στόν δρόμο, χωρίς όμως νά κάνει κάτι πέρα από αυτό....

Χρειάστηκε τήν βία τής αναίτιας δολοφονίας σου γιά νά ξαναβγεί στόν δρόμο χωρίς όμως πάλι νά κάνει τό κάτι παραπάνω....

Αυτό πού μπόρεσε νά εγγράψει ώς υποθήκη έιναι τό γεγονός ότι αντιδρά, έστω καί παθητικά απλά επανέρχεται, στίς κλωτσιές.....

Όμως δυστυχώς στά τόσα τραγικά καί καθόλου βίαια πού τής ετοιμάζουν οί κάθε λογής ταγοί καί προστάτες της όπως τό γεγονός ότι θά δουλεύει ώς τά γεράματα της χωρίς τήν ελπίδα τής σύνταξης, όπως τό γεγονός ότι θά είναι ή πρώτη γενιά από καταβολής κόσμου πού θά περάσει χειρότερα από τίς προηγούμενες, ή όπως τό γεγονός ότι καλείται νά ζήσει επάνω σέ ένα διαλυμένο πλανήτη πού μέρα μέ τήν μέρα καταρέει, δέν αντιδρά καθόλου....

Τό μόνο συμπέρασμα πού μπορεί νά εξαχθεί από αυτήν τήν στάση είναι ότι, ευτυχώς ακόμα, βρίσκεται σέ άγρυπνο κώμα...

Καλό ταξίδι αγόρι μου καί νά ξέρεις ότι εδώ εμείς όλοι θά συνεχίζουμε νά είμαστε μίζεροι μέσα στήν καθημερινότητα μας

....ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΒΙΟΨΙΑΣ

Ασθενής: Ελληνική Δημοκρατία
Φύλλο: Θήλυ
Ηλικία: 188

Η εκτέλεση παθολογοανατομικής εξετάσεως επί τών δειγμάτων πού προσεκομίσθησαν τήν 4/10 τρέχοντος έτους καί ή συνεκτίμησις τών ευρημάτων τής , από 8/6 τρέχοντος έτους, αξονικής τής ασθενούς κατέδειξε τά κάτωθι:
Ό όγκος είς τήν δεξιάν πλευρά τών πνευμόνων παρουσιάζει ανησυχητικήν αύξησιν κατά 9% παρουσιάζοντας μίαν ανθεκτικότητα είς τήν αγωγήν. Μοριακώς ελέγχεται ώς πρός τήν πυκνότητα, τήν διήθηση τών στρωμάτων τού κοινωνικού ιστού καί τήν υψηλοτάτην κακοήθεια, συνεπικουρούμενος δέ από τήν σταθερότητα 5,63% τής μεταλλάξεως του, είς τό δεξιόν κάτω άκρο του, καθιστά τήν πρόβλεψη τής ασθενούς εξαιρετικά δυσμενή σέ ότι αφορά τήν ικανότητα αντίληψης τής πραγματικότητας καθώς καί τήν ικανότητα αμύνης ενάντια σέ οποιαδήποτε μορφή μετεξέλιξης του.
Όσον αφορά τίς μεταστάσεις αυτές παρουσιάζονται μειούμενες καθώς εκτρέφουν τόν όγκο μέ τήν συμπτωματική καί άτυπη συμπεριφορά τους.
Τέλος ώς φυσιολογική, λόγω τής έντασης τής επεκτατικότητας τής ασθενείας, ελέγχεται ή ελαφρά μείωση 0,60% τών ερυθρών αιμοσφαιρίων καί πάντως παραμένουν σέ αξιοθαύμαστα υψηλά επίπεδα αναφορικά μέ τό είδος τής νόσου.
Έκ τής συνολικής εικόνας, τής ασθενούς, δύναται πλέον νά θεμελιωθεί υποψία καρκίνου είς μέσον στάδιον.
Ή αντιμετώπιση τού πόνου μέ παυσίπονα καί ελπίδες κρίνεται ώς ανεπαρκεστάτη αλλά καί επικίνδυνη.
Τέτοιας μορφής καί έντασεως νοσήματα δέον όπως αντιμετωπίζονται μέ δραστικές μεθόδους οί οποίες προϋποθέτουν τήν, ενεργή, συμμετοχή τού ασθενούς άλλως ή έκβασις των, δυστυχώς, είναι προδιαγεγραμμένη επί τό χείρον.

...ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΠΛΑ

Πρέπει νά ήταν, άν θυμάμαι καλά, Ιούνιος τού 1980 στόν σταθμό διανομής τής μπύρας "Henninger" τό αφεντικό εκτός από τούς παπάδες καί τήν εθνική τράπεζα , τί πρωτότυπο ε?, ήταν κάποιος κυριούλης ονόματι δαυϊδ.
Μέ πλησιάζει ό Αρίστος, ό πόντιος, στό τέλος τής βάρδιας καί μού λέει : "...Γιάννο δέν πάει άλλο μαζευτήκαμε 5-6 άτομα καί σκεφτόμαστε νά κάνουμε σωματείο είσαι μέσα?" Ή απάντηση μου φυσικά ήταν έτοιμη από καιρό
"Τό ρωτάς ρέ Αρίστο? μάς πηδάνε καί δέν κάνουμε τίποτα μέσα γιά μέσα!!".
Αφού μαζευτήκαμε δεκαπέντε άτομα, ήταν τό όριο γιά νά πάρει τό σωματείο σφραγίδα, αφού κάναμε καί εκλογές καί βγήκα πρόεδρος καί αφού τό ανακοινώσαμε καί στήν εργοδοσία δώσαμε έναν κατάλογο μέ αιτήματα, εκ τών οποίων ικανοποιήθηκαν ελάχιστα, καί αυτά μέ τά χίλια ζόρια καί κανά δυό απεργιακές κινητοποιήσεις. Τότε ή εταιρεία ανακάλυψε, ξαφνικά, ότι πλεονάζει προσωπικό καί προτίθεται νά προχωρήσει σέ κάποιες περικοπές, οί οποίες φυσικά ήταν οί δεκαπέντε πρώτες υπογραφές, τί πρωτότυπο έ?.
Ξεκινήσαμε λοιπόν νά κάνουμε χρήση τού μόνου όπλου πού έχει ό εργάτης, τής απεργίας, μέ μοναδικό αίτημα νά ανακληθούν οί απολύσεις. Μαζευτήκαμε όλοι οί εργάτες καί οί οδηγοί καμμιά εκατονπενηνταριά άτομα καί αφού περάσαμε όλες τίς παιδικές αρρώστειες τού συνδικαλιστικού κινήματος, από γκρίνια γιά τά "μεροκάματα" πού, δέν αντέχουν νά, χάνουν μερικοί, η οποία αντιμετωπίστηκε μέ τό ταμείο τού σωματείου, προχωρήσαμε στήν "πείνα" τών παιδιών κάποιων άλλων, πού τήν αντιμετώπισε ό δικός μου μισθός καί κάποιων άλλων, άς τούς πούμε ιδεαλιστές, πιστούς στήν δύναμη τού όπλου μας τής αλληλεγγύης. Όμως ό κυριούλης πού άκουγε στό όνομα δαυϊδ κατείχε τό αντίμετρο στό δικό μας όπλο, κατείχε τόν τρόπο νά ξεστρατίσει μερικά σκάγια από τόν στόχο, έτσι αυτά πού φτάσανε στόν στόχο νά είναι μόνο "πέντε" μικρά κομματάκια μολύβι πού ούτε τόν γρατσούνισαν. Βλέπετε ακόμα καί τούς απολυμένους τούς δελέασε μέ τήν 5πλάσια αποζημίωση, τώρα τήν λένε εθελουσία έξοδο. Έτσι απομείναμε ό Αρίστος εγώ καί τρείς άλλοι νά ονειρευόμαστε ότι κάποτε ό άνθρωπος πού τυγχάνει θύμα εκμετάλευσης θά καταλάβει ότι τό μόνο όπλο του είναι η αλληλεγγύη στόν διπλανό του όταν εκείνος τήν έχει, πραγματικά, ανάγκη καί όχι όταν αυτή είναι ανέξοδη φιλολογία. Μόνη άμυνα είναι ή ενασχόληση μέ τήν κοινή μοίρα τών ανθρώπων καί όχι ή αποχή καί ό φιλοτομαρισμός, πού οί κάθε λογής δαυϊδ έχουν ανάγει σέ υπέρτατες αξίες μιάς νεολαίας πού σπαταλιέται ανάξια σέ ανούσια, κατευθυνόμενα ξεσπάσματα καί αποχές, κάθε είδους....
Από τότε νοιώθω ότι έχουν περάσει χίλια χρόνια καί, πάνω πού νόμιζα ότι, ή σκόνη καί η σκουριά τών, κάθε λογής, δαυϊδέων έχει κατακάτσει πάνω στά όπλα τών εργατών καί τά έχει καταδικάσει σέ αχρηστία....Νά! Μιά είδηση, γιά κάποιους σημερινούς εργάτες πού έπαθαν ότι εμείς τότε, μόνο πού αυτοί λές καί ξεπήδησαν μέσα από τά όνειρα τού Αρίστου καί τά δικά μου, κάτι σημερινοί εργάτες μέ ένα σύνθημα μαγικό, ένα σύνθημα σφαίρα ασημένια πού σκοτώνει κάθε σκοτεινό πλάσμα τού κόσμου τών δαυϊδ, ένα σύνθημα πού δίνει ελπίδα ότι δέν χάνεται τίποτα στόν χρόνο, απλά ξεπέφτει καί ξαναβρίσκεται, σέ χέρια πιό καλών ανθρώπων...
«ή όλοι στη δουλειά ή όλοι στον αγώνα»... Μέ αυτό σύνθημα καί τόν αγώνα τους νίκησαν τόν άτρωτο δαυϊδ γιατί βλέπετε, τό'χε η μοίρα, εργοδότης καί παλι νά είναι ό ίδιος άνθρωπος, μόνο πού αυτή τήν φορά είχε τόν "Παπουτσάνη". Τόν νίκησαν μέ κάθε τρόπο πού μπορεί καί πρέπει νά νικιέται αυτή ή μάστιγα τής εκμετάλευσης.
Τόν νίκησαν πρακτικά γιατί πήρε πίσω όλες τίς απολύσεις, τόν νίκησαν τυπικά γιατί μειώθηκε τό ανάστημα του γιά όποιες επόμενες επιθέσεις εναντίον τους καί τέλος τόν νίκησαν ηθικά γιατί πιά έγινε παράδειγμα, πώς τό δίκιο δέν είναι πάντα μέ τόν ισχυρό, αλλά μπορεί νά αποδίδεται καί μέ τόν αλληλέγγυο αγώνα τών αδυνάτων!!
Μικρή λεπτομέρεια, τό μόνο μέσον πού παρακολούθησε τόν αγώνα τους, τούς έδωσε βήμα καί τούς συμπαραστάθηκε ενεργά, ήταν αυτή η κατάπτυστη εφημερίδα, όργανο, τού συγκροτήματος πού δέν πληρώνει τόύς εργαζομένους του καί πού πουλάει μετοχές τού γερμανού καί κολυμπάει στήν χλιδή, μιλάει δέ μιά γλώσσα ξύλινη από τά πολύ παλιά, πού όμως λέει μόνο αλήθειες, τί πρωτότυπο ε?

CT ΘΩΡΑΚΟΣ

Ασθενής: Ελληνική Δημοκρατία
Φύλλο: Θήλυ
Ηλικία: 188
Μετά από ενδελεχή παρατήρηση τών εργαστηριακών ευρημάτων παρατηρούνται τά ακόλουθα:

Εκτεταμένος όγκος διαμέτρου 68,94% στήν περιοχή τών πνευμόνων τού ασθενούς μέ συμφήσεις στήν δεξιά άνω καί κάτω περιοχή, επί εδάφους χρόνιου δικομματισμού, ώς εξαιρετικά επικίνδυνη παρουσιάζεται ή μετάλαξη τού όγκου, διαμέτρου 7,15%, είς τό δεξιώτερον άκρον τής απόληξης του.
Ο παρών όγκος προκαλεί ιδιαιτέρη δυσκολία στήν αναπνοή καί τήν αιμάτωση τού εγκεφάλου, μέ αποτέλεσμα τήν μή κανονική ροή τής ελεύθερης βούλησης, καθώς καί τήν αναστολή τών βασικών δημοκρατικών λειτουργιών, χαρακτηρίζεται δέ ώς ιδιαζούσης κακοηθείας.
Οιαδήποτε επέμβασις διά τής χειρουργικής οδού, λόγω μεγέθους, φύσεως καί θέσεως τού όγκου, κρίνεται ώς ιδιαιτέρως επικίνδυνη πλέον.
Επιπροσθέτως παρατηρούνται μεταστάσεις τού όγκου, διαμέτρου από 0.25% έως καί 4,70%,επί εδάφους έντονου συνδρόμου οσφυοκαμψίας, συντηρητισμού καί υπολειμμάτων εθνικισμού, σέ νευραλγικά σημεία όπως λεμφαδένες, ήπαρ, σπλήνα καί νεφρών τού ασθενούς τών οποίων ή ανάπτυξη παρεμποδίζει τήν αποβολή τών τοξικών υπολειμμάτων τού δικομματισμού.
Η συμπτωματική αγωγή πού επιχειρήθηκε διά τής αποχής από τήν φαρμακευτική αγωγή, κρίνεται ώς ανεπαρκής καί επικίνδυνη διά τήν περαιτέρω, ομαλή, εξέλιξη τού ασθενούς.
Τέλος παρατηρήθηκε μιά ελαφρά πτώση τών ερυθρών αιμοσφαιρίων, τής τάξεως τού 1.15%, από τήν προηγούμενη εξέταση τού ασθενούς η οποία κρίνεται ώς μή ανησυχητική καθ'ότι τά επίπεδα τους στόν οργανισμό τού ασθενούς παραμένουν ικανοποιητικά μέ προοπτική περαιτέρω ανάπτυξης τους.
Εστάλησαν δείγματα γιά βιοψία στά εργαστήρια τών κομμάτων αλλά δυστυχώς επειδή στήν χώρα μας ό κλάδος τής υγείας παραμένει στάσιμος τά εργαλεία ανάλυσης είναι, λόγω siemens καί υψηλών μιζών, απηρχαιωμένα οί οποιες απαντήσεις αναμένονται μετά τίς επόμενες εθνικές εκλογές.
Μέχρι τότε συνίσταται στήν ασθενή νά παραμείνει κλινήρης καί νά μεταγγίζεται καθημερινώς μέ ερυθρά αιμοσφαίρια, διότι ή πρόγνωση της είναι ιδιαιτέρως δυσμενής.

ΥΓ. CT (Αξονική τομογραφία)

...ΑΛΕΞΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΗΣΥΧΟΣ

Έξι μήνες χωρίς τόν Αλέξη....
Έξι μήνες γεμάτοι siemens, πράσινους καί μπλέ κόκκους, βατοπέδια, καί ένα σκασμό σκατά μέ κερασάκι τήν αδέκαστη δικαιοσύνη πού κάνει πάντα τό έργο της, ό κορκονέας, ό χριστοφοράκος, ό καραβέλας έξω καί κάτι πιτσιρίκια σάν καί εσένα φίλε μου, ευτυχώς αυτά δέν έφαγαν σφαίρες, απλά μπήκαν πίσω από τά κάγκελλα....
'Οπως λέει καί ό στίχος "..Όλα κύριε Αλέξη είναι εδώ όπως τά άφησες εσύ καί όπως τά ξέρεις.."
Δέν ξέρω εάν εκεί πάνω βρήκες απαντήσεις στά ερωτήματα σου αλλά σίγουρα εδώ δέν πρόκειται νά απαντηθεί τίποτα. Ίσως τελικά, Αλέξη μου, νά έχει, από τήν φύση του, ό άνθρωπος τόν αυτοματισμό τής λήθης, γιά οποιονδήποτε λόγο, σάν πρώτο μηχανισμό άμυνας ενάντια σέ ότι τόν υπερβαίνει. Ίσως τελικά νά ξεκίνησες τήν επανάσταση μόνος σου, έστω καί μόνο πίνοντας καφέ στόν λάθος τόπο, τήν λάθος ώρα καί γιά αυτόν τόν λόγο νά ξεχάστηκες, επειδή πολύ απλά, μέ τόν άδικο θάνατο σου, υπερέβης τήν κακομοιριά τών μικροαστών νοικοκυραίων πού ένοιωσαν ότι απειλείται τό υπέρτατο αγαθό τής "ασφάλειας" τους, τής εύρυθμης αλλαξοκωλιάς τους μέ τό σύστημα, πού υπηρετούν ανελλιπώς καί σκυφτά από τήν ημέρα τής γέννησης τους, στό οποίο προσφέρουν ακόμα καί τά παιδιά τους ώς καύσιμο προκειμένου εκείνο νά τούς εξασφαλίσει τό βόλεμα καί τήν ησυχία τους...
Ψελίσανε κάτι περί αδίκου θανάτου, σπάσανε καί δέκα βιτρίνες, συζητήσανε τό θέμα σου καμιά δεκαριά μέρες καί όλα ξανά από τήν αρχή...
Δυστυχώς μικρέ μου φίλε όλο κι'όλο ήσουν καί εσύ ένα βότσαλο στήν, λασπωμένη, λίμνη πού κολυμπάμε όλοι αμέριμνοι.
Βλέπεις ένα βότσαλο στήν λίμνη δέν κάνει μεγάλο "πλάτς", οί κύκλοι του σβήνουν γρήγορα στά στάσιμα νερά της..
Καλό ταξίδι πρίγκηπα καί κοιμήσου ήσυχος όλα είναι όπως πρίν, εκτός από κάτι φανατικούς πού επιμένουν νά θυμούνται μέ κάθε λεπτομέρεια τό τί συνέβη εκείνον τόν Δεκέμβρη καί νά σέ έχουν πάντα στήν καρδιά τους, γιά νά μήν περάσεις στήν λησμονιά....

...ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΠΑΜΠΑΚΟ......

....Μετά τήν θεία Λένα άλλο ένα σύμβολο τής παιδικής μας αθωότητας πέρασε στήν άλλη μεριά, τήν μεριά τών σκιών...
Από σήμερα, δυστυχώς, ό κύριος Ευγένιος θά είναι στίς καρδιές μας, άλλη μιά, φιγούρα σάν εκείνες, πού τόσο γλυκά έπαιρναν ζωή στά μαγικά του χέρια καί ή βραχνή φωνή του θά αντηχεί στό κενό πού αφήνει πίσω του....θυμίζοντας μας πώς όλα τά καλά τελειώνουν καί μένουμε, όλο καί, πιό μόνοι παρέα μέ τούς κροκόδειλους στήν μαύρη λάσπη....
Σάς ευχαριστούμε από καρδιάς κύριε Ευγένιε, γιατί ομορφύνατε τήν ζωή μας μέ τήν τέχνη καί τήν αγάπη σας, θά ζείτε πάντα στίς καλύτερες στιγμές μας.
Καλό ταξίδι στήν χώρα πού τόσο πιστά υπηρετήσατε τόσα χρόνια τήν παραμυθούπολη......
Νομίζω πώς τίποτα δέν θά μπορούσε νά αποδώσει καλύτερα τό πώς αισθανόμαστε παρά τά στιχάκια τού Νιόνιου
"...Λευκό μου σεντονάκι λάμπα μου τρελή βάλε στήν σκιά σου τούτο τό παιδί πού δέν έχει πού νά πάει......."

...ΑΠΟΣΤΡΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)

......Όταν άνοιξε τά μάτια του ό Αλέξης, είχαν περάσει κιόλας τέσσερεις μήνες, ή μυρωδιά τού καμμένου ήταν, ακόμα, έντονη. ΄Ο μικρός βγήκε στήν βεράντα καί κοίταξε κάτω, αυτό πού είδε ήταν κάποιος κουστουμάτος κύριος σέ ένα βήμα νά κουνάει τό δάκτυλο του απειλητικά σέ άλλους 300 κουστουμαρισμένους κυρίους, από ότι άκουγε τόν έλεγαν παυλίδη καί έλεγε ότι δέν τά είχε πάρει από κανένα.

"...Ζόρικα" σκέφτηκε ό μικρός "τελικά μερικά πράγματα δέν αλλάζουν ποτέ καί μέ τίποτα..." "Αυτό προσπαθούσα νά σού πώ" ακούστηκε ή φωνή τού κυρίου από πίσω του
"Τό είδος σου αρέσκεται στό νά κάνει επιστήμη, νά θεοποιεί τό λάθος τελικά ??" ή ερώτηση βρήκε τόν μικρό έτοιμο
"Από τήν μικρή μου θητεία στήν γή, ίσως, είναι καί τό μόνο πράγμα πού έχω σάν σίγουρο αγαπητέ μου" είπε ό μικρός καί συνέχισε "Αυτό πού νομίζω ότι στράβωσε στήν, εξελικτική, πορεία τού είδους μου είναι ότι πιστέψαν ότι κατάφεραν νά εξηγήσουν τά πάντα γύρω. Θεώρησαν ότι κατάκτησαν τό όλον, πού λέτε καί εσείς, καί παρ'όλο πού έχουμε ιστορική μνήμη κανείς εκεί κάτω δέν θυμάται τόν Κύριο Αριστοφάνη, τόν Κύριο Πλάτωνα, τόν Κύριο Αριστοτέλη καί όλους εκείνους πού κατέδειξαν, μέ τόν πιό σαφή τρόπο, ότι τό μέτρο είναι ανυπέρβλητη ανάγκη, γιά τήν επιβίωση τού είδους στό διηνεκές. Πίστέψαν καί συνεχίζουν νά τό κάνουν ανοήτως, ότι έχοντας αποκτήσει τόν έλεγχο πάνω σέ ότι υπάρχει στόν πλανήτη καθάρισαν γιά πάντα, μέσα σέ αυτόν τόν εφησυχασμό, οί συνάνθρωποι ξέχασαν ότι έρχεται κάποια στιγμή πού θά έχουν τήν θέα πού έχω εγώ καί εσείς καί , δυστυχώς, φυσικά καί τήν ανικανότητα μου νά ξαναζήσουν διορθώνοντας τά λάθη τους. Εκεί παίζεται όλο τό παιγνίδι δέν συμφωνείτε?"
Ό κύριος κοίταξε αρκετή ώρα τόν μικρό σιωπηλός
"Πράγματι μικρέ μου φίλε εννοούν νά ξεχνάνε αυτήν τήν λεπτομέρεια, ίσως νά έπρεπε νά ακολουθήσω τήν πεπατημένη καί εγώ μέ τό είδος σου...αλλά βλέπεις προτίμησα νά σάς αφήσω ανεπηρέαστους γιά νά χτίσετε ένα καλύτερο σύστημα αξιών".
"Τήν πεπατημένη..?" ρώτησε ό Αλέξης
"...Νά πολύ παληά κάτι αρχαίοι συγγενείς μου όποιον άνθρωπο ξέφευγε από τίς επιταγές τους τόν τιμωρούσαν μέ πολύ ιδιαίτερο τρόπο θά έχεις ακούσει κάτι φαντάζομαι...."
"Εννοείτε τόν Προμηθέα καί τόν Σίσυφο ?"
"Σέ βρίσκω αρκετά διαβασμένο μικρέ μου ναί γιά αυτούς μιλάω..."
"Όμως αγαπητέ μου" συνέχισε ο μικρός "ακόμα καί σέ αυτή τήν περίπτωση ο άνθρωπος πέφτει θύμα τού εγωϊσμού του, θέλω απλά νά πώ ότι τήν στιγμή πού ό Σίσυφος βλέπει τήν πέτρα νά κυλάει πάλι πρός τά κάτω καί ξεκινάει γιά νά τήν ξανασηκώσει, νοιώθει ότι ό συγγενής σας είναι νικημένος από χέρι διότι, ό άνθρωπος, τά καταφέρνει νά υπερνικήσει τήν ανώτερη θέληση πού τού επέβαλλε αυτό τό μαρτύριο ή αντίστοιχα ό Προμηθέας νοιώθοντας τό συκώτι του νά μεγαλώνει τήν νύκτα νοίωθει μιά άγρια χαρά ότι τό πρωϊ θά είναι ξανά ετοιμοπόλεμος καί περιμένοντας τά όρνεα νοιώθει μιά δύναμη πέρα από τό φυσιολογικό μέτρο τού ανθρώπου καί εκεί νομίζω ότι κρύβεται ή παγίδα καί τό λάθος στόν συλλογισμό τών συγγενών σας, νομίζω πώς αντί νά καταδείξουν στόν άνθρωπο τό, όποιο, λάθος, μέ αυτόν τόν τρόπο, πολύ απλά συντηρούν καί αυξάνουν μιά δύναμη, η οποία τελικά καταβροχθίζει τήν αδύναμη φύση τού ανθρώπου καί επιβάλλεται επάνω του αποκτηνώνωντας τον. Καταλάβατε? στήν ουσία τού δίνουν ναρκωτικά τόν ντοπάρουν.."
"....Έχεις σκεφτεί, όμως, ότι, ίσως, μέ αυτόν τόν τρόπο νά ανοίγουν ένα δρόμο γιά νά ξεφύγει ό άνθρωπος από τήν μετριότητα του, νά είναι σέ θέση νά σκέφτεται μόνος του χωρίς βοήθειες, χωρίς τήν ανάγκη νά συμμετέχει σέ κοινωνίες αγέλες, άβουλος, έρμαιο τού συλογικού ασυνείδητου καί τού όποιου μεσία ή σωτήρα, νά νοιώσει τήν ισχύ πού διαθέτει, νά μπορέσει αυτήν τήν δύναμη νά τήν κάνει κτήμα του, νά τήν εντάξει στήν καθημερινή του δράση καί τελικά νά τήν διαχειριστεί μέν, όπως ό Σίσυφος ή ό Προμηθέας, αλλά σέ συλλογικό επίπεδο, νά φτιάξει κοινωνίες ενεργών ανθρώπων πού σέβονται καί κατανοούν τό όλον καί παλεύουν νά καταργήσουν στήν πράξη τό εφήμερο τής ύπαρξης τους μεταδίδοντας, στίς επόμενες γενιές, μόνο τήν σοφία καί τήν δύναμη νά αφήνουν πίσω τους τήν ιστορία πού άφησαν σέ εσένα οί κύριοι πού ανέφερες πρίν ό Αριστοφάνης, ό Πλάτωνας καί τόσοι πρόγονοι σου?...."
Απέμειναν σιωπηλοί γιά αρκετή ώρα καθώς καί οί δύο ζύγιζαν τήν αλήθεια τού άλλου, πρώτος μίλησε ό μικρός
"....Δηλαδή άν κατάλαβα καλά τό όνειρο τής φαμίλιας σας είναι νά δώσετε στό είδος μου αθανασία?"
"...Έτσι όπως σέ ακούω σκέφτομαι πόσα εκατομμύρια ευκαιρίες έχει πετάξει στά σκουπίδια τό είδος σου. Σκέφτομαι ότι μία από αυτές ήσουν καί εσύ γιά όσο θά έμενες εκεί κάτω, μέχρι πού βρέθηκε τό ελλατωματικό κομμάτι πού σέ πυροβόλησε, σκέφτομαι πόσοι ακόμα σάν καί εσένα, θά μπορούσαν νά γράψουν στόν πάπυρο τού χρόνου καί νά αφήσουν παρακαταθήκη στίς επερχόμενες γενιές, αυτήν τήν πρώτη ύλη πού κάνει τό μυαλό σου νά λειτουργεί τόσο μαγικά, τόσο απλά, τόσο αγνά, απαλλαγμένο από ταπεινά συναισθήματα καί μέ όραμα γιά τό αύριο.....Ναί, αλήθεια είναι, η απορία σου. Αυτό ακριβώς προσπαθεί εδώ καί εκατομύρια χρόνια ή φαμίλια μου νά δημιουργήσει, από τό είδος σου, κάτι, τό οποίο θά δώσει νόημα στό όλον, θά δώσει σχήμα στήν αρμονία καί τό άπειρο, κάτι πού δέν θά προσπαθεί νά επιβληθεί στό όλον αλλά θά συνυπάρχει καί θά εξελίσεται μαζί του....."
"....Καί εγώ, έτσι όπως σάς ακούω, νομίζω ότι θά ανοίξω τά μάτια μου καί θά πίνω καφέ μέ φίλους αλλά, δυστυχώς, είναι καί αυτό τό μάρμαρο μέ τήν φωτογραφία μου εκεί κάτω πού ο καθένας τό χρησιμοποιεί όπως τό καταλαβαίνει καί όχι όπως τά λέτε..."
"Τί λές πάμε γιά κανά υπνάκο? ο χρόνος εδώ είναι μέ τό μέρος μας ίσως κουβεντιάζοντας βρούμε καί τό λάθος...?" είπε ό κύριος
"...Ξέρετε? μού ακούγεται, ιδιαίτερα, ειρωνικό ότι ό χρόνος είναι μέ τό μέρος μας.." είπε ο μικρός καί συνέχισε " τώρα πιά πού έχω όλο τόν χρόνο δέν μπορώ νά ζήσω, νά προσπαθήσω νά κάνω όλα αυτά πού λέμε πράξη. Δέν βαριέστε τουλάχιστον άς ζήσω εδώ τό όνειρο, ελπίζοντας ότι μπορεί νά βρούμε τήν λύση καί νά είμαι ό τελευταίος κρίκος στήν αλυσίδα τού κακού γιά τό τίποτα.." καί ξεκίνησε γιά μέσα, ρίχνοντας μιά τελευταία ματιά κάτω.
Ή πόλη κοιμόταν, τίποτα δέν θύμιζε τόν Δεκέμβρη τής οργής, μάλλον τά πράγματα είχαν πάρει γιά μιά ακόμη φορά τόν δρόμο τους καί όλοι ξεκουράζονταν ανέμελοι, απαλαγμένοι από τίς ευθύνες τού αναίτιου χαμού του, άβουλοι καί μοιραίοι ξαπλωμένοι στά καναπεδάκια τους ακούγοντας λιακόπουλο, λαζόπουλο καί βλέποντας στά δελτία ειδήσεων γιατί χρειάζονται τό κράτος νά τούς φυλάει....

...Στόν επόμενο τόνο ή ώρα θά έχει φτάσει...

Μιά φορά καί ένα καιρό σέ ένα μακρυνό, πολύ μακρυνό παρελθόν, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι,
ήταν πολύ γλυκό, χαριτωμένο καί είχε ένα, μαγικό, τρόπο νά γίνεται αγαπητό σέ όλους τούς τύπους τών ανθρώπων...
Όλοι οί γείτονες έλεγαν στούς γονείς του ότι ήταν τυχεροί καί ότι θά ήταν καλότυχο όσο
κανένα άλλο παιδί στόν καιρό του. Πράγματι μεγαλώνοντας τρέλαινε κόσμο καί κοσμάκη,
όλοι ήθελαν νά τής μιλήσουν, νά αποσπάσουν ένα χαμόγελο της, νά κερδίσουν μιά στιγμή μαζί της καί ό καιρός περνούσε όμορφα τό κοριτσάκι μεγάλωνε καί γινόταν κάθε μέρα καί πιό όμορφο.
'Ομως υπήρχε κάτι παράξενο στήν ανάπτυξη του, μόλις οί γύρω της μεγάλωναν εκείνο μίκραινε καί τό ανάποδο, μόλις εκείνη μεγάλωνε οί γύρω της γίνονταν όλο καί πιό μικροί....
Τό αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό όσο ήταν νέα οί γαμπροί ήταν ατελείωτοι μά μόλις άρχιζε νά γερνάει δέν τήν ήθελε κανείς, τήν ξέχναγαν όλοι....
Βλέπεις αναγνώστη μου, όπως σέ όλα τά ωραία σέ αυτή τήν ζωή υπάρχει πάντα κάποιο ψεγάδι, έτσι καί στό κοριτσάκι μας καί στήν καλή του τύχη υπήρχε καί ένα σκοτεινό σημείο, μιά κατάρα...
Ή κατάρα πού τήν ακολουθούσε ήταν ότι δέν θά πεθάνει ποτέ, θά γενιέται καί θά ξαναγενιέται γιά πάντα ασταμάτητα ώσπου νά τελειώσει ό κόσμος....
Μεγαλώνοντας λοιπόν μαζί μέ τούς ανθρώπους καί μαθαίνοντας νά ζεί μέ αυτό άρχισε νά αναπτύσει, διάφορες, άμυνες γιά νά μπορεί νά τά βγάζει πέρα, όσο ήταν ώριμη έκλεινε τό ματάκι στούς τολμηρούς καί νέους, τούς ξελόγιαζε, αλλά δέν πλάγιαζε μαζί τους, μόλις όμως μίκραινε καί άρχιζε η αβεβαιότητα τής νιότης, μήν μπορώντας άλλο τήν μοναξιά τής αθανασίας, πλάγιαζε μέ τούς ισχυρότερους καί μοιραία γεροντότερους, τών ανθρώπων ψάχνοντας μιά ασφάλεια γιά τό μέλλον της.
Όμως όπως, όλοι, ξέρουμε κανένα κορίτσι δέν πάει μέ γεράκους γιά τά ωραία τους τά μάτια, ναί...δυστυχώς πουλιέται φίλε μου, δίνεται σέ όποιον μπορεί νά τήν συντηρήσει,νά τής καλύψει τά κενά, να τήν ξαναπλάσει, νά τήν κάνει δική του μέ τήν δύναμη του....
Καί έτσι μέσα από τούς αιώνες τό κοριτσάκι έφτασε καί στήν εποχή μας, ξελόγιασε πάρα πολλούς στά νιάτα της, αλλά, τώρα βρίσκεται στά χέρια τών ισχυρών φίλων της ...ξαναπλάθεται καί περιμένει τήν καινούργια νεότητα της.
Δέν λέω ακούγεται αρκετά ανατριχιαστικό ότι, αυτή, ή κοπέλλα είναι κάπου γύρω μας, αλλά μήν ανησυχείς φίλε μου ή φύση έχει προβλέψει γιά τήν ισσοροπία τών πάντων,
αυτό πού σού έκρυψα είναι ότι έχει καί περίπου εξίμισυ δις δίδυμες αδελφές, οί οποίες όμως, παρ'ότι έχουν τήν κατάρα, δέν τής μοιάζουν καθόλου αυτές γεννιούνται,μεγαλώνουν καί πεθαίνουν ακολουθώντας μόνο ένα άτομο τήν κάθε φορά.
Γιά τήν πληρότητα τής πληροφόρησης σου αναγνώστη μου τά ονόματα τών κοριτσιών είναι "Ιστορία" καί "Μνήμη".
Κάπου εδώ αρχίζει καί τό θέμα μου μέ τίς δύο κοπέλες, βλέπεις οί, κατά καιρούς, ιδιοκτήτες τής Ιστορίας, έχοντας πληρώσει αδρά τίς υπηρεσίες της έμαθαν καί γιά τό ότι ή Μνήμη είναι θνητή καί κατέληξαν στό μεγαλοφυές σχέδιο τού νά εκδίδουν τήν Ιστορία όσο γίνεται ή πρέπει, κατά περίπτωση, πιό μακρυά από τά γεγονότα ούτως ώστε η Μνήμη νά μήν αποτελεί εμπόδιο στά σχέδια τους.
Έχουν βλέπεις καί τό τεράστιο πλεονέκτημα ότι ή Μνήμη είναι καί ατομική, όλος ό σχεδιασμός τους, λοιπόν, σκοπεύει στό νά διατηρήσει αυτήν τήν ατομικότητα όσο γίνεται πιό μακρυά από τίς συλογικές εκδηλώσεις.
Όμως όπως όλοι μάθαμε στό σχολείο χάρις στήν Μνήμη βελτιωνόμαστε, εξελισόμαστε, δημιουργούμε κοινούς τόπους συνεύρευσης καί κυρίως δέν ξανακάνουμε τά ίδια λάθη....
Τώρα αυτό ακούγεται, υπό τήν παρούσα συγκυρία, σάν σύντομο ανέκδοτο τού τύπου "οκτώ άνθρωποι δολοφονούνται σέ ένα κάτεργο καί η Ιστορία γράφει ότι ό ένατος δεσμώτης είναι ό εκτελεστής τών υπολοίπων..."
ή τού τύπου " ανεγκέφαλος αυστραλοπίθηκος σημαδεύει καί εκτελεί δεκαεξάχρονο καί η Ιστορία γράφει ότι τόν Δεκέμβρη κάηκε η Αθήνα από αλήτες παρακμιακούς..."
είναι άπειρες οί παραλαγές τού ανεκδότου, αλλά, άλλο τόσο άπειρη είναι καί η εγκατάλειψη, από μέρους μας, ενός πιστού συντρόφου καί δασκάλου μας, τής Μνήμης μας.
Δέν ωφελεί, πλέον, νά κλαψουρίζουμε κατά μόνας ή κατά ομάδες τών πέντε-δέκα φίλων σέ ταβερνεία καί ιστοσελίδες, ούτε ή υπεράσπιση τής zaion τού matrix πού ζούμε, ούτε η τυφλή καί απαξιωτική βία, ούτε τώρα πιά, καί ό ένοπλος αγώνας ενάντια σέ εξουσίες πού εμείς οί ίδιοι επιτρέψαμε νά αντρωθούν, νά θεριέψουν καί τρέφονται από τίς σάρκες μας, στοιχηματίζοντας στά εξαρτημένα αντανακλαστικά μας.
Αδέλφια ξυπνήστε γιατί αυτήν τήν επανάσταση πού πρέπει καί θά έρθει ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟ ΜEGA ΣΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΥΝΔΕΣΗ θά πρέπει νά συμμετέχετε.....
Ρίχνω λοιπόν, αφού βλέπω μιά γενικότερη απουσία πρωτοβουλιών, μιά ιδέα γιά τό πως θά μπορούσε νά ξεκινήσει κάτι τέτοιο ειρηνικά, ακαπέλωτα, αβίαστα, χωρίς κουκούλες, χωρίς κόμματα, χωρίς ενδυματολογικό κώδικα, χωρίς παρωπίδες καί χαλινάρια καί κυρίως χωρίς σωτήρες καί ηγέτες.
Τήν Δευτέρα 6 Απριλίου 2009 στίς 19:30 μμ, όποιος νοιώθει ότι ήρθε ή ώρα νά αντιδράσει τόν περιμένω στήν πλατεία συντάγματος έναντι τού ευαγούς ιδρύματος
τής βουλής, ούτε γιά νά φωνάξουμε, ούτε για νά τά σπάσουμε, απλά γιά νά κάνουμε ένα τσιγάρο κοιτάζοντας πρός τά εκεί καί μετά νά διαλυθούμε ησύχως καί τό επαναλαμβάνουμε όσο πιό πολλοί μπορούμε κάθε Δευτέρα τήν ίδια ώρα, γιά αρχή καί βλέπουμε.....ΑΚΟΥΩ..........

....ΑΠΟΣΤΡΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

..."Σέ ακούω λοιπόν Αλέξη" είπε ό κύριος κοιτώντας τόν μικρό μας φίλο στά μάτια."Τελικά υπάρχετε στά αλήθεια??? είστε όοο...θεός?" ήταν τό πρώτο πράγμα πού σκέφτηκε νά ρωτήσει ό Αλέξης.

"...Θά μπορούσες νά τό πείς καί έτσι..απέχω πολύ από αυτό πού σού έμαθαν ή από ότι μπορείς νά φανταστείς απλά πές πώς υπάρχω ώς τοποτηρητής σέ κάτι πού προϋπήρχε τού είδους σου καί θά συνεχίσει καί μετά από αυτό...ναί έχω συμμετάσχει σέ ότι είδες καί πρόλαβες νά ζήσεις αλλά θεώρησε με ώς μέρος τού Όλου καί όχι αρχηγό ναί???".

Ο μικρός μας φίλος έμεινε άναυδος "Τί μού είπε τώρα..." σκέφτηκε "Μάα...πώς είναι δυνατόν νά μήν είστε αρχηγός αφού εσείς τό έχετε κάνει??..αφού είναι δικό σας δημιούργημα?". Τό μικρό μυαλό, εκπαιδευμένο καλά μέ τό ανθρώπινο μέτρο, δέν χωρούσε τό πώς κάποιος απαρνείται τήν ιδιοκτησία του καί απλά παραμένει παρατηρητής. "Καί γιατί δέν κάνετε τίποτα γιά νά τό προστατεύσετε?".

"Η αλήθεια είναι μικρέ μου ότι τελευταία μπαίνω όλο καί πιό πολύ στόν πειρασμό νά συμμετάσχω , αλλά βλέπεις ή νομοτέλεια τών πραγμάτων ξεπερνάει καί τά θέλω μου καί εμένα καί οτιδήποτε προσπαθεί νά μπεί ώς ρυθμιστής στό 'Ολον!!"...Τά λόγια τού κυρίου αντί νά ικανοποιήσουν τήν περιέργεια τού μικρού τήν αναζωπύρωσαν. "Δηλαδή άμα θέλετε μπορείτε νά επέμβετε στά πράγματα? ή όχι?".

Ο κύριος τό σκέφτηκε γιά λιγο καί είπε "Κατανοώ πώς έχεις, μόνον, έναν ή δύο τρόπους νά αντιλαμβάνεσαι τά πράγματα...αλλά εδώ βλέπεις υπάρχει ένα θεματάκι μέ τό είδος σου,η σχεδίαση ήταν νά είστε σέ θέση νά αντιλαμβάνεστε τό "Όλον", σέ αντίθεση μέ όλα τά άλλα έμβια όντα πού ζούν μαζί σας.

Ξέρεις Αλέξη μου είναι μεγάλη πίκρα νά βλέπεις κάτι πού έφτιαξες νά μήν είναι σέ θέση νά εκπληρώσει τόν σκοπό του....." Είπε ό κύριος καί ξεφύσηξε μελαγχολικά. "Συγνώμη κύριε, αλλά από όσο, πρόλαβα νά δώ, πρίν ή σφαίρα τού δημιουργήματος σας μέ στείλει εδώ, είναι ότι κατι άλλο είχατε στό μυαλό σας σχεδιάζοντας τό είδος μου." σχολίασε ό μικρός καί πρίν προλάβει νά απαντήσει ό κύριος συνέχισε μέ έξαψη "...Αυτό πού πρόλαβα νά δώ είναι μία εξολόθρευση τών άλλων ειδών, γιά λόγους διασκέδασης έως συντήρησης, είναι ένα αλληλοφάγωμα καί ένα αιματοκύλισμα χωρίς τέλος, τό δέ χειρότερο είναι ότι δέν υπάρχει καμία δεύτερη σκέψη γιά τό μέλλον καί τό χείριστο είναι ότι ό γνώμωνας λειτουργίας τού οργάνου πού κατευθύνει τίς πράξεις τού είδους μου είναι απλά...ή επιβίωση του...νομίζω ότι είναι τραγικό από μόνο του δέν συμφωνείτε??"

Η ερώτηση τού Αλέξη προβλημάτισε τόν κύριο ό οποίος αφού σκέφτηκε γιά λίγο είπε "...Όντως φίλε μου δείχνει τήν αδυναμία σύλληψης τού Όλου, στήν αρχή πίστεψα ότι ό χρόνος θά λειτουργήσει πρός τήν σωστή κατεύθυνση καί θά διορθώσει τό πρόβλημα, αλλά όπως τό έζησες καί εσύ καλύτερα, ή χαλαρότητα αποσυντονίζει τό είδος σου, εδώ μπαίνει καί τό θέμα τού πειρασμού μου νά ασχοληθώ μαζί σας πιό σοβαρά...." Ό μικρός ένοιωσε τήν περιέργεια νά φουντώνει μέσα του

"Δηλαδή εάν θέλετε μπορείτε, νά ασχοληθείτε, ναί?"

"....Βλέπω ότι έχεις μείνει στήν μία πλευρά τού θέματος, ναί λοιπόν μπορώ νά διαλύσω τό σύστημα ότι ώρα θελήσω, είσαι σέ θέση νά μού πείς τήν πρακτική σημασία αυτής μου τής δυνατότητας τώρα πιά??" ή ερώτηση τού κυρίου, είναι αλήθεια, μπλοκάρισε τήν σκέψη τού μικρού, ήταν κάτι αρκετά περίπλοκο, ώστε νά τόν κάνει νά κοιτάξει τόν κύριο μέ περιέργεια

"Δηλαδή τί εννοείτε μέ τό τώρα πιά??" περιορίστηκε νά ρωτήσει

"Απλά φίλε μου θέλω νά σού πώ ότι εάν έχεις προσπαθήσει νά διορθώσεις ένα πρόβλημα πολλές φορές, χωρίς νά μπορείς όμως, εγκαταλείπεις καί ασχολείσαι μέ κάτι καινούργιο.".....

"Δηλαδή έχετε παρέμβει τόσες φορές ώστε νά μπορείτε νά πείτε μέ βεβαιότητα ότι εγκαταλείπετε?"...

"Νά καί μία σωστή ερώτηση, ομολογώ ότι δέν τήν περίμενα από τό είδος σου, φίλε μου μετά από τήν φωτιά, τήν ιατρική, τήν φιλοσοφία, τήν φυσική, τήν θεωρία τής σχετικότητας, τά ταξίδια στόν γαλαξία σας ΝΑΙ φίλε μου θεωρώ ότι έχω παραασχοληθεί μέ τό είδος σου, γιατί πολύ απλά περίμενα ότι όλα αυτά τά όπλα θά σάς διέκριναν καί θά σάς προήγαγαν σέ κάτι καλύτερο από μιά αγέλη λύκων,η οποία ζεί καί κινείται μέ απόλυτη ισσοροπία σεβόμενη τό Όλον έστω καί χωρίς, τίποτα, από όλα αυτά πού έχετε, δέν μπορώ νά καταλάβω πώς δέν γίνεται τίποτα μάθημα στό είδος σου? πού είναι ή δυσλειτουργία σας? τί πρέπει νά γίνει γιά νά συλλάβετε τήν έννοια τού Όλου μέσα στό οποίο καλείστε νά ζείτε ?"

Ό Αλέξης ένοιωσε πώς δέν είχε τίποτα νά απαντήσει "Μά κύριε...εδώ δέν απαντήθηκε αυτό τό ερώτημα από τεράστια μυαλά, από επαναστάσεις, από αγώνες....ειλικρινά περιμένετε από εμένα νά δώσω τήν απάντηση??"

Ό κύριος χαμογέλασε συγκαταβατικά καί είπε"Αλοίμονο μικρέ μου δέν θά ήμουν εδώ άν περίμενα κάτι τέτοιο, απλά προσπαθώ καί εγώ νά καταλάβω, μαζί σου, τήν λειτουργία αυτού τού μυαλού πού σού έκοψε τό νήμα τής ζωής, πώς διάολο λειτουργεί τό μυαλό σας? τί οπλίζει τό χέρι σας? πώς επιλέγετε τήν υπερβολή από τήν ισσοροπία?.." ό μικρός συμεριζόμενος τόν προβληματισμό τού κυρίου περιορίστηκε σέ μιά φωναχτή σκέψη "Τελικά όλα τά βιβλία πού γράφουν γιά εσάς δείχνουν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό πού βλέπω..."

"Δηλαδή γιά πές μου τί βλέπεις πού δέν συμφωνεί μέ τά βιβλία?"...

"Απλά βλέπω ένα πρόσωπο ήπιο στά μέτρα μου καί καλόβουλο, δηλαδή τελείως αντίθετο από τόν αισχρό κύριο πού ζήτησε τήν θυσία ενός παιδιού, πού ό ίδιος μετά από χίλια παρακάλια έδωσε, γιά νά εξευμενιστεί, ή τού κυρίου τής απαράδεκτης ρήσης "αυξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί κατακυριεύσατε τήν γήν" ή τού θεού κριτή καί εκδικητή.."

Ό κύριος χαμογέλασε καί χαιδεψε τόν μικρό Αλέξη λέγοντας του "Βλέπεις, τελικά, πού τά πάντα έχουν περισσότερες από μία οπτικές γιά νά τά προσεγγίζει κανείς? αυτό τό τόσο λίγο ήταν, είναι καί θά είναι τό ζητούμενο από τό είδος σου μικρέ μου..μιά καί θά κάνουμε αρκετή παρέα από εδώ καί πέρα τί θά έλεγες νά τήν πέφταμε γιά κανένα υπνάκο? θά έχουμε πολύ καιρό γιά ανάλυση ε? "

Ό μικρός κουρασμένος αρκετά από τήν περιπέτεια καί τήν ενδιαφέρουσα συζήτηση δέν μπορούσε παρά νά συμφωνήσει, φεύγοντας, γιά τά δωμάτια, κοντοστάθηκε καί έριξε μιά ματιά κάτω ή τελευταία εικόνα πού είδε ήταν ένα cd επάνω στό μνήμα του,"Τί νά έχει άραγε? αναρωτήθηκε, κανά παιγνίδι,κανά τραγουδάκι από τούς φίλους ή καμμιά ταινία από αυτές πού τού άρεσαν?" μέ αυτήν τήν απορία τήν έπεσε γιά τόν υπνάκο του,"όταν ξυπνήσω θά ρωτήσω τόν κύριο νά μού πεί σκέφτηκε"..........
(συνεχίζεται....)

...ΑΠΟΣΤΡΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

…Τοκ..Τοκ..τοκ…

Τό  χτύπημα στην πόρτα  έκανε  τό ΠΑΝ(ΑΠ ΌΛΑ) νά χάσει  τήν ισοροπία του, η πόρτα αυτή είχε νά χτυπήσει  τουλάχιστον, ογδόντα χρόνια….πηγαίνοντας γιά νά ανοίξει  τά μικρά σκοτεινά πραγματάκια τού μυαλού του είχαν μια ακατάσχετη λογοδιάρροια, τού τύπου ποιος μπορεί νά είναι τέτοια ώρα ,μάλλον γιά κακό θά είναι, θά λέγαμε νά μην ανοίξεις  καί  άλλα τέτοια …

Ανοίγοντας τήν πόρτα έμεινε μέ τό στόμα ανοικτό…Στο  κατώφλι  στεκόταν  ένα  ανθρώπινο όν  γύρω στά δεκαπέντε μέ  μια στάμπα αίματος στο πουκάμισο του καί τόν κοίταζε μέ κάτι τεράστια περίεργα μάτια….Ή τελευταία φορά πού είχε δεί  άνθρωπο από τόσο κοντά καί έιχε μιλήσει μαζί του  ήταν γύρω στο 1930, κάποιον Αλβέρτο Αϊνστάϊν καί εκέινος όπως καί τό αγόρι ήταν ακάλεστος καί γεμάτος περιέργεια."...Καλώς τον πώς βρέθηκες εσύ εδώ??" η ερώτηση τού ΠΑΝ ( ΑΠ'ΟΛΑ) έσπασε τήν σιωπή πού είχε απλωθεί  ολόγυρα,μέχρι καί τά μικρά σκοτεινά πραγματάκια είχαν βγάλει τόν σκασμό…

"Πού είμαι κύριε??"  ρώτησε ό πιτσιρικάς, "Πού να σού εξηγώ τώρα" λέει τό ΠΑΝ(ΑΠ ΌΛΑ) "Πέρασε μέσα μην στέκεσαι έτσι " τό παιδάκι υπάκουσε στην προτροπή τού αγνώστου κυρίου καί μπήκε  στο τεράστιο δωμάτιο, πού ήταν φορτωμένο  από εκατομμύρια  βιβλία  καί τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα..Ένα περίεργο σχεδόν απόκοσμο φώς φώτιζε τόν χώρο καί έδινε μια αίσθηση ζεστασιάς στό μικρό αγόρι, πού ένοιωθε  πώς όλο αυτό τό είχε ξαναζήσει. "Κάθισε..θέλεις κάτι νά πιείς? Νομίζω ότι εμείς οι δύο έχουμε πολλά νά πούμε" είπε τό ΠΑΝ(ΑΠ ΌΛΑ) "Ένα καφέ θά ήθελα, εάν είναι εύκολο" είπε τό αγόρι  καί πρίν προλάβει νά ολοκληρώσει τήν φράση του μπροστά του ήταν ένα φλυτζάνι  καφέ σάν αυτόν πού άφησε πρίν από καμιά  τριανταριά μέρες κάτω στήν  γή.."Πώς ξέρατε τι καφέ θέλω??"  "..Πές πώς είμαι μάγος" είπε τό  ΠΑΝ(ΑΠ ΌΛΑ) "...Λοιπόν γιά πές μου, ποιος είσαι καί  πώς βρέθηκες εδώ?"

" Μέ λένε Αλέξη" είπε τό αγόρι "Τό μόνο πού θυμάμαι είναι ότι έπινα καφέ μέ κάποιους φίλους μου, κάποια στιγμή  ένοιωσα ένα δυνατό πόνο στο στήθος  έχασα τις αισθήσεις μου καί  ξύπνησα  εδώ στο δάσος , άρχισα νά περιπλανιέμαι  μέχρι πού είδα τό φώς από τό σπίτι σας καί χτύπησα, αλήθεια πού βρίσκομαι??"…..Τό  ΠΑΝ(ΑΠ ΌΛΑ)  ενώ  ακούει  τήν  ιστορία τού αγοριού, τήν οποία φυσικά καί ξέρει, προσπαθεί νά βρεί τρόπους γιά νά εξηγήσει στο αγόρι  πού βρίσκεται καί  μέ ποιόν μιλάει, αλλά δεν βρίσκει  τίποτα  πού νά μπορεί νά γίνει κατανοητό από τόν πιτσιρικά..Τότε τά μικρά σκοτεινά πραγματάκια,  μετά από μιά μίνι σύσκεψη, ανάβουν τήν λάμπα στο σκοτάδι τού μυαλού του.." γιατί  δεν τού δείχνεις αντί νά τού πείς?", "..Τηλεόραση βλέπεις? " ρωταέι τό ΠΑΝ(ΑΠ ΌΛΑ)  " Φυσικά" απαντάει  τό αγόρι "Τότε όσο εγώ θά κάνω κάτι δουλίτσες, εσύ δές μια ταινία πού θά βάλω καί τά λέμε μετά ναι?"…"Εντάξει, αλλά πού είναι η τηλεόραση?" έρχεται ,εύλογη, η ερώτηση.."Εεε εδώ ξέρεις έχουμε προχωρημένη τεχνολογία κοίτα όπου  θέλεις καί  θά τήν δείς". Πραγματικά τό αγόρι γυρίζει  εκεί πού είχε τήν τηλεόραση καί  στό  δωμάτιο του καί βλέπει μια πελώρια οθόνη νά ανοίγει καί  ή προβολή αρχίζει…. Στήν  αρχή υπάρχει σκοτάδι, η ταινία δεν έχει ήχο καί τίτλους,  καί μετά βλέπει τόν οικοδεσπότη  στό μπαλκόνι του νά φτιάχνει όλο τόν κόσμο πού ξέρει, πού έχει διαβάσει στά βιβλία, πού έχει δεί στις ταινίες,  ό μικρός μένει μέ τό στόμα ανοικτό, "..Δηλαδή???..." αρχίζει νά σκέφτεται φωναχτά "Υπάρχεις?? Είσαι  στά αλήθεια όοο.....??"  η ερώτηση του όμως μένει αναπάντητη γιατί ό κύριος δεν  βρίσκεται,  πιά,  στόν χώρο… ξαναγυρίζει στήν οθόνη  όπου η δράση ξετυλίγεται μέ ιλιγγιώδη ρυθμό, ό μικρός βλέπει όλη τήν ιστορία πού έχει μάθει στό σχολείο, βλέπει πράγματα πού ποτέ του δεν έμαθε, πού δεν ήξερε ότι υπάρχουν, πράγματα πού τόν αφορούν καί  γιά  τά οποία δεν ρωτήθηκε ποτέ, βλέπει τά πάντα!!  Πράγματα πού δεν χωράει ό νούς του…. Τό μυαλό του  παίρνει χιλιάδες στροφές  προσπαθεί νά επεξεργαστεί  νά κατανοήσει τί καί πώς αλλά μάταια τό μόνο πού καταφέρνει  είναι νά γεμίζει μέ χιλιάδες ερωτήσεις, θέλει νά μιλήσει , θέλει απαντήσεις  καί τις θέλει τώρα... Παύει νά κοιτάει τήν οθονη καί εκείνη, έτσι απλά, παύει νά υπάρχει . "Κύριε έρχεστε λίγο??"  Τό ΠΑΝ(ΑΠ ΌΛΑ)  κάθεται ήδη  απέναντι του, ξαφνιάζοντας τον. " Σέ ακούω λοιπόν Αλέξη……"

(...συνεχίζεται)