...ΑΠΟΣΤΡΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)

......Όταν άνοιξε τά μάτια του ό Αλέξης, είχαν περάσει κιόλας τέσσερεις μήνες, ή μυρωδιά τού καμμένου ήταν, ακόμα, έντονη. ΄Ο μικρός βγήκε στήν βεράντα καί κοίταξε κάτω, αυτό πού είδε ήταν κάποιος κουστουμάτος κύριος σέ ένα βήμα νά κουνάει τό δάκτυλο του απειλητικά σέ άλλους 300 κουστουμαρισμένους κυρίους, από ότι άκουγε τόν έλεγαν παυλίδη καί έλεγε ότι δέν τά είχε πάρει από κανένα.

"...Ζόρικα" σκέφτηκε ό μικρός "τελικά μερικά πράγματα δέν αλλάζουν ποτέ καί μέ τίποτα..." "Αυτό προσπαθούσα νά σού πώ" ακούστηκε ή φωνή τού κυρίου από πίσω του
"Τό είδος σου αρέσκεται στό νά κάνει επιστήμη, νά θεοποιεί τό λάθος τελικά ??" ή ερώτηση βρήκε τόν μικρό έτοιμο
"Από τήν μικρή μου θητεία στήν γή, ίσως, είναι καί τό μόνο πράγμα πού έχω σάν σίγουρο αγαπητέ μου" είπε ό μικρός καί συνέχισε "Αυτό πού νομίζω ότι στράβωσε στήν, εξελικτική, πορεία τού είδους μου είναι ότι πιστέψαν ότι κατάφεραν νά εξηγήσουν τά πάντα γύρω. Θεώρησαν ότι κατάκτησαν τό όλον, πού λέτε καί εσείς, καί παρ'όλο πού έχουμε ιστορική μνήμη κανείς εκεί κάτω δέν θυμάται τόν Κύριο Αριστοφάνη, τόν Κύριο Πλάτωνα, τόν Κύριο Αριστοτέλη καί όλους εκείνους πού κατέδειξαν, μέ τόν πιό σαφή τρόπο, ότι τό μέτρο είναι ανυπέρβλητη ανάγκη, γιά τήν επιβίωση τού είδους στό διηνεκές. Πίστέψαν καί συνεχίζουν νά τό κάνουν ανοήτως, ότι έχοντας αποκτήσει τόν έλεγχο πάνω σέ ότι υπάρχει στόν πλανήτη καθάρισαν γιά πάντα, μέσα σέ αυτόν τόν εφησυχασμό, οί συνάνθρωποι ξέχασαν ότι έρχεται κάποια στιγμή πού θά έχουν τήν θέα πού έχω εγώ καί εσείς καί , δυστυχώς, φυσικά καί τήν ανικανότητα μου νά ξαναζήσουν διορθώνοντας τά λάθη τους. Εκεί παίζεται όλο τό παιγνίδι δέν συμφωνείτε?"
Ό κύριος κοίταξε αρκετή ώρα τόν μικρό σιωπηλός
"Πράγματι μικρέ μου φίλε εννοούν νά ξεχνάνε αυτήν τήν λεπτομέρεια, ίσως νά έπρεπε νά ακολουθήσω τήν πεπατημένη καί εγώ μέ τό είδος σου...αλλά βλέπεις προτίμησα νά σάς αφήσω ανεπηρέαστους γιά νά χτίσετε ένα καλύτερο σύστημα αξιών".
"Τήν πεπατημένη..?" ρώτησε ό Αλέξης
"...Νά πολύ παληά κάτι αρχαίοι συγγενείς μου όποιον άνθρωπο ξέφευγε από τίς επιταγές τους τόν τιμωρούσαν μέ πολύ ιδιαίτερο τρόπο θά έχεις ακούσει κάτι φαντάζομαι...."
"Εννοείτε τόν Προμηθέα καί τόν Σίσυφο ?"
"Σέ βρίσκω αρκετά διαβασμένο μικρέ μου ναί γιά αυτούς μιλάω..."
"Όμως αγαπητέ μου" συνέχισε ο μικρός "ακόμα καί σέ αυτή τήν περίπτωση ο άνθρωπος πέφτει θύμα τού εγωϊσμού του, θέλω απλά νά πώ ότι τήν στιγμή πού ό Σίσυφος βλέπει τήν πέτρα νά κυλάει πάλι πρός τά κάτω καί ξεκινάει γιά νά τήν ξανασηκώσει, νοιώθει ότι ό συγγενής σας είναι νικημένος από χέρι διότι, ό άνθρωπος, τά καταφέρνει νά υπερνικήσει τήν ανώτερη θέληση πού τού επέβαλλε αυτό τό μαρτύριο ή αντίστοιχα ό Προμηθέας νοιώθοντας τό συκώτι του νά μεγαλώνει τήν νύκτα νοίωθει μιά άγρια χαρά ότι τό πρωϊ θά είναι ξανά ετοιμοπόλεμος καί περιμένοντας τά όρνεα νοιώθει μιά δύναμη πέρα από τό φυσιολογικό μέτρο τού ανθρώπου καί εκεί νομίζω ότι κρύβεται ή παγίδα καί τό λάθος στόν συλλογισμό τών συγγενών σας, νομίζω πώς αντί νά καταδείξουν στόν άνθρωπο τό, όποιο, λάθος, μέ αυτόν τόν τρόπο, πολύ απλά συντηρούν καί αυξάνουν μιά δύναμη, η οποία τελικά καταβροχθίζει τήν αδύναμη φύση τού ανθρώπου καί επιβάλλεται επάνω του αποκτηνώνωντας τον. Καταλάβατε? στήν ουσία τού δίνουν ναρκωτικά τόν ντοπάρουν.."
"....Έχεις σκεφτεί, όμως, ότι, ίσως, μέ αυτόν τόν τρόπο νά ανοίγουν ένα δρόμο γιά νά ξεφύγει ό άνθρωπος από τήν μετριότητα του, νά είναι σέ θέση νά σκέφτεται μόνος του χωρίς βοήθειες, χωρίς τήν ανάγκη νά συμμετέχει σέ κοινωνίες αγέλες, άβουλος, έρμαιο τού συλογικού ασυνείδητου καί τού όποιου μεσία ή σωτήρα, νά νοιώσει τήν ισχύ πού διαθέτει, νά μπορέσει αυτήν τήν δύναμη νά τήν κάνει κτήμα του, νά τήν εντάξει στήν καθημερινή του δράση καί τελικά νά τήν διαχειριστεί μέν, όπως ό Σίσυφος ή ό Προμηθέας, αλλά σέ συλλογικό επίπεδο, νά φτιάξει κοινωνίες ενεργών ανθρώπων πού σέβονται καί κατανοούν τό όλον καί παλεύουν νά καταργήσουν στήν πράξη τό εφήμερο τής ύπαρξης τους μεταδίδοντας, στίς επόμενες γενιές, μόνο τήν σοφία καί τήν δύναμη νά αφήνουν πίσω τους τήν ιστορία πού άφησαν σέ εσένα οί κύριοι πού ανέφερες πρίν ό Αριστοφάνης, ό Πλάτωνας καί τόσοι πρόγονοι σου?...."
Απέμειναν σιωπηλοί γιά αρκετή ώρα καθώς καί οί δύο ζύγιζαν τήν αλήθεια τού άλλου, πρώτος μίλησε ό μικρός
"....Δηλαδή άν κατάλαβα καλά τό όνειρο τής φαμίλιας σας είναι νά δώσετε στό είδος μου αθανασία?"
"...Έτσι όπως σέ ακούω σκέφτομαι πόσα εκατομμύρια ευκαιρίες έχει πετάξει στά σκουπίδια τό είδος σου. Σκέφτομαι ότι μία από αυτές ήσουν καί εσύ γιά όσο θά έμενες εκεί κάτω, μέχρι πού βρέθηκε τό ελλατωματικό κομμάτι πού σέ πυροβόλησε, σκέφτομαι πόσοι ακόμα σάν καί εσένα, θά μπορούσαν νά γράψουν στόν πάπυρο τού χρόνου καί νά αφήσουν παρακαταθήκη στίς επερχόμενες γενιές, αυτήν τήν πρώτη ύλη πού κάνει τό μυαλό σου νά λειτουργεί τόσο μαγικά, τόσο απλά, τόσο αγνά, απαλλαγμένο από ταπεινά συναισθήματα καί μέ όραμα γιά τό αύριο.....Ναί, αλήθεια είναι, η απορία σου. Αυτό ακριβώς προσπαθεί εδώ καί εκατομύρια χρόνια ή φαμίλια μου νά δημιουργήσει, από τό είδος σου, κάτι, τό οποίο θά δώσει νόημα στό όλον, θά δώσει σχήμα στήν αρμονία καί τό άπειρο, κάτι πού δέν θά προσπαθεί νά επιβληθεί στό όλον αλλά θά συνυπάρχει καί θά εξελίσεται μαζί του....."
"....Καί εγώ, έτσι όπως σάς ακούω, νομίζω ότι θά ανοίξω τά μάτια μου καί θά πίνω καφέ μέ φίλους αλλά, δυστυχώς, είναι καί αυτό τό μάρμαρο μέ τήν φωτογραφία μου εκεί κάτω πού ο καθένας τό χρησιμοποιεί όπως τό καταλαβαίνει καί όχι όπως τά λέτε..."
"Τί λές πάμε γιά κανά υπνάκο? ο χρόνος εδώ είναι μέ τό μέρος μας ίσως κουβεντιάζοντας βρούμε καί τό λάθος...?" είπε ό κύριος
"...Ξέρετε? μού ακούγεται, ιδιαίτερα, ειρωνικό ότι ό χρόνος είναι μέ τό μέρος μας.." είπε ο μικρός καί συνέχισε " τώρα πιά πού έχω όλο τόν χρόνο δέν μπορώ νά ζήσω, νά προσπαθήσω νά κάνω όλα αυτά πού λέμε πράξη. Δέν βαριέστε τουλάχιστον άς ζήσω εδώ τό όνειρο, ελπίζοντας ότι μπορεί νά βρούμε τήν λύση καί νά είμαι ό τελευταίος κρίκος στήν αλυσίδα τού κακού γιά τό τίποτα.." καί ξεκίνησε γιά μέσα, ρίχνοντας μιά τελευταία ματιά κάτω.
Ή πόλη κοιμόταν, τίποτα δέν θύμιζε τόν Δεκέμβρη τής οργής, μάλλον τά πράγματα είχαν πάρει γιά μιά ακόμη φορά τόν δρόμο τους καί όλοι ξεκουράζονταν ανέμελοι, απαλαγμένοι από τίς ευθύνες τού αναίτιου χαμού του, άβουλοι καί μοιραίοι ξαπλωμένοι στά καναπεδάκια τους ακούγοντας λιακόπουλο, λαζόπουλο καί βλέποντας στά δελτία ειδήσεων γιατί χρειάζονται τό κράτος νά τούς φυλάει....