Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

...ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

...Ο ήλιος καυτός σού κόβει τήν ανάσα..λαχανιάζεις γεράκο μου..όλα τά υγρά τού σώματος σου παλεύουν νά βγούν από τό σώμα σου...όλο τό αίμα σου προσπαθεί νά βγεί από τούς κροτάφους σου..όμως βήμα τό βήμα αφήνεσαι στά υπολέιματα μιάς απίστευτης τελειότητας καί αρμονίας..μέσα στά αυτιά σου, πού ηχούν τά τύμπανα τής εξάντλησης, ακούς τό τοπίο νά..απαγγέλει Ρίτσο,ΝΑΙ!!..δέν υπάρχει θεός μονάχα φώς...ένα φώς απέριτο, καθαρό, ένα φώς πού τονίζει,μαγικά, τήν λεπτομέρεια πώς ότι βλέπεις, ότι σέ περιτριγυρίζει,είναι εδώ καί 2.500 χρόνια παρόν...ένα φώς πού δέν σού αφήνει κανένα περιθώριο νά μήν καταλάβεις τήν μικρότητα σου,σέ σχέση μέ ότι σέ περιβάλλει...Δελφοί...ένα ακόμα μέρος,ανάμεσα στά αμέτρητα,αυτής τής γής όπου διαβάζοντας επιγραφές τίς οποίες κατανοείς,αντλώντας λέξεις από τόν πάτο τού μυαλού σου σάν από κάποια μητρική παρακαταθήκη,βλέποντας αυτά τά σπασμένα μάρμαρα,αυτήν τήν μοναδική συμμετρία,νοιώθεις ότι ό χρόνος τελικά σταματάει καί χωρίς φίλμ...νοιώθεις ότι έρχεσαι καί φεύγεις γεμάτος ερωτήσεις πού ποτέ δέν έγιναν, γεμάτος απορίες πού δέν θά λυθούν ποτέ καί εκεί είναι πού συνειδητοποιείς λίγο λίγο,ότι παρά τά βιβλία πού έχεις διαβάσει,παρά τά πανεπιστημία πού έχεις περάσει, φεύγεις αγράμματος,αδαής καί απαίδευτος,πολύ λίγος γιά νά εξηγήσεις πώς τελικά,γίνεται, τό γενετικό υλικό νά ψευτίζει μέ τήν πάροδο τών χρόνων,τί αλλάζει μέσα στά χρόνια καί οί νεότεροι υποβιβάζονται σέ άλλες κατηγορίες,μένοντας μέ εκείνο τό "..διηγώντας τα νά κλαίς.."..
Φεύγεις μέ ένα κενό πού φροντίζεις, η καί φροντίζουν, νά τό σκεπάζεις κάθε μέρα μέ μπάζα όπως, σπίτια, αμάξια, διακοπές, ανέσεις καί όλα εκείνα τά μικρά βουλωματάκια πού τελικά τό μόνο πού δέν κάνουν είναι νά κλείσουν τήν τρύπα, αυτήν στό μυαλό, πού από όσο βλέπεις γύρω σου τά σπασμένα μάρμαρα νοιώθεις ότι, εκείνοι, τό κατάφερναν μιά χαρά...
...Ο ήλιος καυτός σού κόβει τήν ανάσα..λαχανιάζεις γεράκο μου..αφού τό ξέρεις κατά βάθος ότι θά φύγεις καί εσύ τελίκά αγράμματος..άσε τά μάτια σου νά ρουφήξουν όσο πιό πολύ φώς γίνεται, άσε τό μυαλό νά μεταφράζει, άσε τόν χρόνο νά περάσει μαθαίνοντας από όλα αυτά πού στέκουν εκεί 2.500 χρόνια, άσε τα νά σού μάθουν ότι η μικρότητα σου έχει έρθει σχολείο, ότι έχεις πάρα πολλά ακόμα νά μάθεις, πρίν αρχίσεις νά θεωρείς τήν ύπαρξη σου κορυφαία στήν πυραμίδα τής ζωής. Άσε τα νά σού μάθουν ότι ήρθες γιά νά συμβάλλεις στήν εξέλιξη καί όχι νά κομπάζεις μέ τίς τσέπες γεμάτες τάλληρα μικρέ καί γελοίε ανθρωπάκο...Άσε τα νά σού μάθουν ότι τελικά η ποιότητα είναι αυτό πού λείπει από τήν σκυφτή ζωή σου καί όχι η ποσότητα..
...Ξεκουράζεσαι στήν απόλυτη ησυχία τής βεράντας γεράκο μου γαλήνεψες μέ όλα αυτά πού είδες, τώρα πού είσαι μόνος μέ τό σύμπαν, κάνεις ειρήνη μέ ότι βασανίζει τό μυαλό σου καί τό μόνο πού μπορείς είναι νά ελπίζεις, ελπίδα...τί συναίσθημα καί αυτό, ότι κάποιο πρωί μπορεί αυτά τά σπασμένα μάρμαρα νά μιλήσουν έτσι καί σέ κάποιον διπλανό σου καί σέ κάποιον άλλο καί σέ κάποιον άλλο μέχρι πού νά έρθει ένα πρωί πού όλοι νά ξυπνήσουν πιό πλούσιοι σέ μυαλό καί όχι σέ τάλληρα...

6 σχόλια:

  1. Ανώνυμος20/8/08, 4:35 μ.μ.

    Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο!!!!!!!!!!!
    Πραγματικά σου βγάζω το καπέλο!!!!!!!!!!!!
    Είναι αύτό που περίμενα άπό ένα άτομο με αύτές τις ευαισθησίες, που μπορούσε να γράφει παραμύθια,που ήταν έως τώρα μόνο πικρά.Είναι ευτυχώς για έμάς,τους λίγους έστω γηγενής που τους "βλεπουμε", τόσοι αύτοί οι τόποι πού μας γεμίζουν περηφάνεια που αρκούν για να σβήσουν την σημερινή μίζερη πραγματικότητά μας,έστω και για λίγο.
    Χαίρομαι γιά σένα και τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που ξαναέζησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ ανώνυμος
    Λέτε αγαπητή-έ ανώνυμε νά αρκεί μιά συνομιλία, μέ κάποια κομμάτια τού παρελθόντος , ή μήπως η κατάθεση ενός μάρτυρα, γιά νά σβήσει τήν φρίκη πού βιώνουμε καθημερινά?
    Πάντως χαίρομαι πού μπόρεσα,έστω καί γιά λίγο, νά υπερβώ τόν πήχυ τών προσδοκιών σας:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Γιάννη,
    το γεράκος δέν φαίνεται στην foto ,
    αλλά μάλλον έτσι νοιώθεις.
    Οπως και να έχει το πράγμα πάντως μάλλον είχα δίκιο που ήθελα να σε γνωρίσω.........
    Μπορείς να βλέπεις την όμορφιά , την άρμονία,την τελειότητα σε μέρη και πράγματα που πραγματικά ύπάρχουν.
    Ελπίδα.........
    Αν δεν ύπήρχε θα ήμασταν χαμένοι,αν και την δική σου την θεωρώ μάλλον άπιαστο όνειρο...
    Όπως και να έχει συνέχισε να απολαμβάνεις τις στιγμές και να όνειρεύεσαι,για να άπολαμβάνουμε και έμεις τις ιστορίες σου
    Υβόννη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος27/8/08, 7:23 π.μ.

    Γιάννη σου προτείνω να διαβάσεις,άν δεν το έχεις ήδη κάνει,το άρθρο της 22/8 στα ΝΕΑ ή και στο ΒΗΜΑ που άναφέρει ότι τώρα και Ιάπωνες έπιστήμονες έρευνούν την ΑΚΡΟΠΟΛΗ για τον τρόπο κατασκευής της σε σχέση με την άντοχή της στους σεισμούς ανά τους αιώνες.
    Φυσικά για το γενετικό ύλικό έχεις απόλυτο δίκιο! Είναι όντως απορίας άξιο το χάλι μας....
    Η φρίκη δεν σβηνει απλά προσπαθούμε να μην την νοιώθουμε η τουλάχιστον να προσποιούμαστε ότι δεν την βλεπουμε.Εξάλλου,όπως έλεγε και η Scarlet O Hara,αύριο είναι μια καινούρια μέρα....
    Ισως να είναι και για τα όνειρά σου....
    Συνέχισε!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @υβοννη
    ...μάλλον έτσι νοιώθω ερίτιμος,επειδή ακριβώς μπορώ νά βλέπω..γενικώτερα.Όσο γιά τήν ελπίδα θά σού γράψω κάτι πού είχα πεί καί παλαιότερα στό μπάζωμα:
    "..Ενα από τά βασικώτερα συστατικά τής ανθρώπινης φύσης είναι η ελπίδα φεύγει πάντα τελευταία σάν τήν σκιά στήν εμφάνιση τής φωτογραφίας.." επειδή όμως συμπεριφέρεται σάν καπετάνιος απλά δέν τής δίνω τό τιμόνι:)
    τέλος δηλώνω κολακευμένος απο τήν διάθεση καί τήν οπτική γωνία υπό τήν οποία μέ παρατηρείς.
    @ Ανώνυμη-ος
    Ευχαριστώ γιά τήν παρότρυνση,ναί έτυχε νά τό δώ τό άρθρο καί φυσικά καταλαβαίνεις,πώς νοιώθει κάποιος, όταν η κατ'εξοχήν σεισμόπληκτη,όσο καί προηγμένη χώρα ενός πλανήτη καταφεύγει σέ μία κατασκευή 2.500 ετών γιά νά βρή τό μυστικό ενάντια στόν σεισμό,όπως καί παλαιότερα επί δεκαετία προσπαθούσε νά βρή τό μυστικό τής ακουστικής τής Επιδαύρου...Τώρα γιά τό υλικό άς μείνουμε στήν διαπίστωση:)
    Ευχαριστώ γιά τήν παρότρυνση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν μιλάνε, όμως, τα μάρμαρα σύγχρονες ελληνικές διαλέκτους.
    Ίσως αν αφήναμε το μυαλό και προσπαθούσαμε να τα προσεγγίσουμε με το υπόλοιπο σώμα. Όχι μεταφυσικά, με την ψυχή, το πνεύμα κλπ. Δεν είμαι αυτής της σχολής. Αλλά με την αφή, με τη μυρωδιά, ίσως τη γεύση, με τις παλάμες και τις πατούσες μας.
    Σκέφτεσαι καμιά φορά, Γιάννη, τι θα έχουν να βλέπουν από τη δική μας εποχή σε 2.500 χρόνια;

    Αυτό το κείμενο, τόσο καλοκαιρινό στις εικόνες του, να δεις που θα με βάλει φέτος στο φθινόπωρο.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή