...ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

...Ο ήλιος καυτός σού κόβει τήν ανάσα..λαχανιάζεις γεράκο μου..όλα τά υγρά τού σώματος σου παλεύουν νά βγούν από τό σώμα σου...όλο τό αίμα σου προσπαθεί νά βγεί από τούς κροτάφους σου..όμως βήμα τό βήμα αφήνεσαι στά υπολέιματα μιάς απίστευτης τελειότητας καί αρμονίας..μέσα στά αυτιά σου, πού ηχούν τά τύμπανα τής εξάντλησης, ακούς τό τοπίο νά..απαγγέλει Ρίτσο,ΝΑΙ!!..δέν υπάρχει θεός μονάχα φώς...ένα φώς απέριτο, καθαρό, ένα φώς πού τονίζει,μαγικά, τήν λεπτομέρεια πώς ότι βλέπεις, ότι σέ περιτριγυρίζει,είναι εδώ καί 2.500 χρόνια παρόν...ένα φώς πού δέν σού αφήνει κανένα περιθώριο νά μήν καταλάβεις τήν μικρότητα σου,σέ σχέση μέ ότι σέ περιβάλλει...Δελφοί...ένα ακόμα μέρος,ανάμεσα στά αμέτρητα,αυτής τής γής όπου διαβάζοντας επιγραφές τίς οποίες κατανοείς,αντλώντας λέξεις από τόν πάτο τού μυαλού σου σάν από κάποια μητρική παρακαταθήκη,βλέποντας αυτά τά σπασμένα μάρμαρα,αυτήν τήν μοναδική συμμετρία,νοιώθεις ότι ό χρόνος τελικά σταματάει καί χωρίς φίλμ...νοιώθεις ότι έρχεσαι καί φεύγεις γεμάτος ερωτήσεις πού ποτέ δέν έγιναν, γεμάτος απορίες πού δέν θά λυθούν ποτέ καί εκεί είναι πού συνειδητοποιείς λίγο λίγο,ότι παρά τά βιβλία πού έχεις διαβάσει,παρά τά πανεπιστημία πού έχεις περάσει, φεύγεις αγράμματος,αδαής καί απαίδευτος,πολύ λίγος γιά νά εξηγήσεις πώς τελικά,γίνεται, τό γενετικό υλικό νά ψευτίζει μέ τήν πάροδο τών χρόνων,τί αλλάζει μέσα στά χρόνια καί οί νεότεροι υποβιβάζονται σέ άλλες κατηγορίες,μένοντας μέ εκείνο τό "..διηγώντας τα νά κλαίς.."..
Φεύγεις μέ ένα κενό πού φροντίζεις, η καί φροντίζουν, νά τό σκεπάζεις κάθε μέρα μέ μπάζα όπως, σπίτια, αμάξια, διακοπές, ανέσεις καί όλα εκείνα τά μικρά βουλωματάκια πού τελικά τό μόνο πού δέν κάνουν είναι νά κλείσουν τήν τρύπα, αυτήν στό μυαλό, πού από όσο βλέπεις γύρω σου τά σπασμένα μάρμαρα νοιώθεις ότι, εκείνοι, τό κατάφερναν μιά χαρά...
...Ο ήλιος καυτός σού κόβει τήν ανάσα..λαχανιάζεις γεράκο μου..αφού τό ξέρεις κατά βάθος ότι θά φύγεις καί εσύ τελίκά αγράμματος..άσε τά μάτια σου νά ρουφήξουν όσο πιό πολύ φώς γίνεται, άσε τό μυαλό νά μεταφράζει, άσε τόν χρόνο νά περάσει μαθαίνοντας από όλα αυτά πού στέκουν εκεί 2.500 χρόνια, άσε τα νά σού μάθουν ότι η μικρότητα σου έχει έρθει σχολείο, ότι έχεις πάρα πολλά ακόμα νά μάθεις, πρίν αρχίσεις νά θεωρείς τήν ύπαρξη σου κορυφαία στήν πυραμίδα τής ζωής. Άσε τα νά σού μάθουν ότι ήρθες γιά νά συμβάλλεις στήν εξέλιξη καί όχι νά κομπάζεις μέ τίς τσέπες γεμάτες τάλληρα μικρέ καί γελοίε ανθρωπάκο...Άσε τα νά σού μάθουν ότι τελικά η ποιότητα είναι αυτό πού λείπει από τήν σκυφτή ζωή σου καί όχι η ποσότητα..
...Ξεκουράζεσαι στήν απόλυτη ησυχία τής βεράντας γεράκο μου γαλήνεψες μέ όλα αυτά πού είδες, τώρα πού είσαι μόνος μέ τό σύμπαν, κάνεις ειρήνη μέ ότι βασανίζει τό μυαλό σου καί τό μόνο πού μπορείς είναι νά ελπίζεις, ελπίδα...τί συναίσθημα καί αυτό, ότι κάποιο πρωί μπορεί αυτά τά σπασμένα μάρμαρα νά μιλήσουν έτσι καί σέ κάποιον διπλανό σου καί σέ κάποιον άλλο καί σέ κάποιον άλλο μέχρι πού νά έρθει ένα πρωί πού όλοι νά ξυπνήσουν πιό πλούσιοι σέ μυαλό καί όχι σέ τάλληρα...