...ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΤΕΙΝΑΙ ΕΑΥΤΟΝ

...19η Σεπτεμβρίου τοῦ 1970, διά τήν ἐλλάδα μία ἀκόμα ἡμέρα δικτατορίας. Στήν ἐλεύθερη ὄμως ἰταλία ἐλάμβανε χῶραν ἕνα, ἀκόμα, ξημέρωμα στήν πόλη τῆς γένοβας. Ὅ ἤλιος εἷχε παρει τόν συνήθη ἀνήφορον του, ἥ πόλη εἷχε ἀρχίσει νά ξυπνάῃ μέ ἀργοῦς ρυθμοῦς. Ἕνας 22ετῆς φοιτητής κοντοστάθηκε μπροστά στό μέγαρο τῶν δόγηδων στη Γένοβα καί ξαφνικά μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια μιᾶς ὀμάδας ἐργατῶν καθαριότητας, λούστηκε μέ τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη καί ἄναψε τό σπίρτο. 
"Ζήτω ἥ ἐλεύθερη Ἐλλάδα"..Ὄ,τι πρόλαβαν νά ἀκούσουν ἀπό τὀ στόμα του, ὄσοι ἔσπευσαν κοντά του, τήν ὤρα ποῦ οἵ φλόγες τύλιγαν τό κορμί του...  
" Ὅ γυιός σου δέν εἷναι ἥρωας, εἷναι ἕνας ἄνθρωπος σάν τοῦς ἄλλους, ἴσως μάλιστα μέ περισσότερο φόβο … Φίλα τή γη μας γιά μένα …Δέν μπορῶ οὔτε νά σκεφθῶ οὔτε νά ἐνεργήσω ἄν δέν εἷμαι ἐλεύθερος. Ζήτω ἥ Δημοκρατία, Κάτω ἥ Τυραννία. Ἥ πατρίδα μας ποῦ γέννησε τήν ἐλευθερία θά ἐξαφανίσει τοῦς τυράννους. Συγχώρα με ἄν μπορεῖς …ὅ Κώστας σου ".
Αὐτά ἤταν τά τελευταῖα του λόγια, σἐ σημείωμα, πρός τόν πατέρα του. 
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ἥ σωρός του ἧλθε, μέτ'ἐμποδίων, μετά ἀπό πέντε μῆνες στήν ἐλλάδα διά τήν ὀποῖαν θυσιάστηκε. Ἥ ἐξευτελισμένη πατρίς εὐγνομωνοῦσα ἀφοῦ κατελήφθη ἔξ ἀπήνης, ὔπό ἕνός  κομμουνιστή δημάρχου, ἀρκέσθηκε νά ἀναγνωρίσῃ αὐτήν τήν τελεῖαν καί αξεπέραστον θυσίαν μέ ἕναν δρόμο 20 μέτρων εἵς τό αιγάλεω καί μία πάροδο εἵς τήν γενέτειραν του τήν κέρκυρα. Ἥ πόλη τῆς γένοβας, ἀντιθέτως λόγω τοῦ μεγέθους τῆς πράξεως του, τοῦ ἔχει ἀφιερώσει μιά πλατεῖα καί ἕνα ἀγαλμα εἴς τόν τόπον τῆς θυσίας του...


...12η Σεπτεμβρίου τοῦ 1981, διά τήν ἐλλάδα μία ἀκόμα ἡμέρα ἐλευθερίας. Καί ὄμως κάποιος 31ετῆς γλύπτης λούζεται μέ βενζίνη καί αὐτοπυρπολεῖται ὤς ὐστάτη ένέργεια ἀφύπνισης τῆς κοινωνίας ποῦ τόν περιβάλλει καί ἤ ὀποῖα ὀδεύει μέ μεγάλες ταχύτητες εἴς τήν ἀπαξίωσιν τοῦ ἀνθρώπου. 
"...Ἄν ρωτήσουν γιά μένα δῶστε τήν άγάπη μου" 
Αὐτά ἧταν τά τελευταῖα του λόγια σέ ἕνα σημείωμα του. ἈΝΤΩΝΙΟΣ ΒΕΖΙΡΤΖΗΣ. Ἥ ἐξευτελισμένη κοινωνία ἀδιαφοροῦσα τόν ἀγνόησεν παντελῶς, μόνον ὄ φίλος του Κύριος Μούτσης τοῦ ἔγραψε ἕνα τραγούδι τόν "ΑΝΤΩΝΗ" εἴς τόν δίσκον "ἐνέχυρον"...


...4η Ἀπριλίου 2012, διά τήν ἐλλάδα μία ἀκόμα ἡμέρα ἕνός ἰδιότυπου καί ἀπροκάλυπτου φασισμοῦ. Κάτω ἀπό ἕνα δένδρο 200 μέτρα ἀπό τό ἄνδρον τῶν ὀλιγαρχῶν ἕνας 77ετῆς Κύριος, μοναχική φιγοῦρα,  σηκώνει ἕνα πιστόλι, σημαδεύει τό κεφάλι του καί πατᾶ τήν σκανδάλη.Ὄ ἤχος τοῦ ὄπλου, ὠσάν ἀστραφτερή λεπίδα ἀποπειρᾶται νά κόψῃ τόν γόρδιον δεσμόν ὅ ὀποῖος στραγγαλίζει τήν δημοκρατίαν.
"...Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι " .
Αὐτά ἤταν τά τελευταῖα του λόγια, σἐ σημείωμα, πρός τοῦς συμπατριῶτες του. 
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑΣ τό ὄνομα του εἷναι, ἤδη,  ἀπαγορευμένο στά μέσα μαζικῆς ἐξημέρωσης.Ἥ ἐκφυλισμένη κοινωνία ἐκφοβισθεῖσα ἀρκέσθηκε εἴς ἕνα ἰσχνότατο, ἀπό πλευρᾶς μαζικότητος, προσκύνημα εἴς τόν τόπον τῆς θυσίας του...
Τρεῖς θάνατοι ἐκουσίως ἀπηνεῖς καί διά τοῦτον μεγαλειώδεις... Τρεῖς θάνατοι πολιτικές δηλώσεις, ἰδιαζούσης βαρύτητος, ποῦ δέν ἐπιδέχονται παρερμηνείας πολλῷ δέ μᾶλλον σκυλεύσεως. Τρία σημειώματα θρυαλίδες, διά τῶν ὀποίων ἤλπιζαν οἵ αὐτόχειρες νά μεταλαμπαδεύσουν τήν φλόγαν των εἴς τήν εὔφλεκτον ὕλην τῶν ψυχῶν τῶν ἐναπομεινάντων...Τρεῖς, ἀπέλπιδες, ἀπόπειρες ἐνεργοποίησης ἕνός θεμελιώδους νόμου τῆς φυσικῆς ὄστις διδάσκει ὄτι "...εἴς περίπτωσιν ἀναφλέξεως καί καύσεως εὐφλέκτου ὐλικοῦ αἴ εὐρισκόμεναι εἴς κοντινήν ἀπόστασιν παρεμφερεῖς οὐσίες ἀναφλέγονται ἔκ...συμπαθεῖας". Ὄμως φεῦ! Ἥ "συμπάθεια" τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης πόρῳ ἀπέχει τῆς ἀνθρωπίνης. Τό ἀπέδειξεν περίτρανα ἥ συμπεριφορά τῶν ὐπολοίπων ἀνθρώπων, ποῦ ἔζησαν ἐνεστωτικῶς αὐτοῦς τοῦς διάττοντες ἀστέρες. Ἀλλά καί αἴ νεώτεραι γενεαί αἴ ὀποῖαι δέν έδιδάχθησαν καί κατά συνέπειαν δέν ἐνεπνεύσθησαν, ποτέ τίποτα περί καί, ὐπό αὐτῶν τῶν μοναδικῶν ὐπάρξεων ἀπό μία ἐξευτελισμένη πατρίδα, μῆτρα στρατιῶν ἀμορφώτων, ὀμογενοποιημένων καί ἀβούλων ὄντων τά ὀποῖα ὀμοιάζουν ἀνθρώπους καί τά ὀποῖα διάγουν τόν βίον των παραδοθέντα ἄνευ ὄρων εἴς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν καί τῶν, πάσης φύσεως, ἐμπόρων. Δύο ὀνόματα θαμμένα μέ τεράστια προσοχή καί ἕνα τρίτον τό ὀποῖον ἀντεκαταστάθη ὐπό τῆς εὐσχήμου ἀοριστίας "...77χρονος συνταξιοῦχος". Βλέπεις ἀναγνώστη μου τά σύγχρονα καθεστῶτα ἐάν δέν ἔχουν τήν πολυτέλεια νά κάψουν τόν ἀντιστεκόμενον καί νά διαμοιράσουν τήν τέφρα του εἴς τόν ὠκεανόν, διά νά μήν ὐπάρξῃ ἕνα σημεῖον προσκυνήματος καί μνήμης καί δι'αὐτῶν ἥ ἠρωοποίησις του, φροντίζουν νά λασπώσουν καί νά ξεθωριάσουν τήν εἰκόνα του εἴς τήν μνήμην τῶν ὐπολοίπων μετερχόμενα κάθε προσφόρου μέσου...
Αὐτοί οἵ τρεῖς θάνατοι, κατόπιν τῶν ανωτέρω διαπιστώσεων, προσομοιάζουν μέ τόν μῦθον τοῦ Σισύφου. Μία διαρκῆς καί ἀτελέσφορη άπόπειρα νά ἀφυπνισθῇ ἕνα κοινωνικό σῶμα εἴς λήθαργον. Μιά προσπάθεια καταδικασμένη, ἔξ' ὐπαρχῆς, εἴς τήν μοῖραν τοῦ ἀνολοκληρώτου. Πράγματι ὄπως ὅ Σίσυφος μεταφέρει τόν βράχον εἴς τήν κορυφήν, ἀφήνοντας ὄπισθεν του τό ἴδιο γνώριμο τοπίο, ἀλλά ποτέ δέν καταφέρνει νά τόν στηρίξῃ, ἔτσι καί αὐτοί οἴ θάνατοι ἔχουν ξεπεράσει, ἱστορικά καί  ἠθικά τήν κοινωνία ἀλλά δέν καταφέρνουν νά τοποθετήσουν τόν σκοπόν των εἴς τό σωστό σημεῖον οὔτως ὤστε νά μήν κυλίσῃ ἔκ νέου. Κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη, ἀναγνώστη μου, ἥ ὀπτική γωνία ποῦ ἀρμόζει εἴς τήν παρατήρησιν αὐτῶν τῶν τόσο τελείων πράξεων θά ἔπρεπε νά εἷναι ἥ στιγμή κατά τήν ὀποῖαν ὅ Σίσυφος ἔχοντας δεῖ τόν βράχο νά κυλᾶ πάλι εἴς τήν βάσιν τοῦ βουνοῦ ξεκινάει διά νά ἀρχίσῃ ἔκ νέου τήν διαδικασίαν ἀνυψώσεως του εἴς τήν κορυφήν. Ἐκεῖ! Εἴς ἐκείνην, ἀκριβῶς, τήν στιγμήν τῆς ἐκκινήσεως, εἴς αὐτήν τήν ἀλύγιστον δύναμιν ποῦ ὀπλίζει τό εἷναι τοῦ Σισύφου, παρά τό νομοτελειακόν ἀποτέλεσμα τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ βράχου εὐρίσκεται καί ἥ πραγματική ταυτότης, τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος ἀλλά καί, αὐτῶν τῶν τελείων θυσιῶν. Αὐτή ἥ ταυτότης, αὐτή ἥ εὐλογία κατά τόν γράφοντα, ἥ ὀποῖα μᾶς διαχωρίζει ἀπό ὄλα τά ἔμβια ὄντα τοῦ πλανήτη μας ἀπαιτεῖ ὔφ' ἠμῶν τήν ἀδιάκοπον προσπάθεια τῆς πνευματικῆς ἀνυψώσεως μας, ὄσον δυνάμεθα χωρίς ἀνάπαυσιν, εἴς καθημερινήν βάσιν καί διά βίου. Αὐτοί οἵ τρεῖς ἄνθρωποι ὐπήρξαν πιστοί εἴς  τήν ταυτότηταν των μέχρι κεραῖας καί διά τοῦτον ἀδυνατοῦν νά περάσουν εἴς τό παρελθόν, κατέκτησαν τήν αἰωνιότητα εἴς πεῖσμα ὀποῖας ἀναπήρου ἐξουσίας καί κοινωνίας. 
Δι' ὄλους ἠμᾶς τοῦς ὐπολοίπους παλαίοντες, εἰσέτι ὐπέρ τῆς ταυτότητος μας, ἤ παραιτηθέντες ἀποτελλεῖ κατά τό ἥττον, ἀφοῦ τό μᾶλλον τό ἔχουν ἤδη πράξει ἐκείνοι, διά βίου ὐποχρέωσιν ἥ μή κατάσβεσις τῆς φλογός ποῦ φωτίζῃ τά ὀνόματα των εἴς τό διηνεκές...