Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

...DEUS EX MACHINA

Ὄταν πρίν ἀπό 2.500 ἕτη ὅ Κύριος Εὐριπίδης ἕγραφε, στίς Ἱκέτιδες του, αὐτούς τοῦς στίχους:
"...Τριῶν δέ μοιρῶν ἥ ἕν μέσῳ σώζει πόλεις, κόσμον φυλάττουσ΄ ὅντιν ἅν τάξῃ πόλις"
ζοῦσε κάτω τόν μαγικό ἀττικό οὐρανό καί τό ζωοφόρο φῶς του. Ἕνα φῶς ποῦ φώτιζε τήν ψυχή καί τό μυαλό του. Ἀπευθύνετο εἴς ἕνα σῶμα ἐνεργῶν πολιτῶν, μέ ὐψηλήν μόρφωσιν, τό ὀποῖον συμμετεῖχε στίς διεργασίες ποῦ ἀφοροῦσαν τήν ζωή καί τήν πόλη του. Μιλοῦσε σέ μιά κοινωνία ποῦ εἵχε ἀπόλυτη αἵσθηση τοῦ μέτρου. Ἀπευθύνετο εἴς συνειδητοποιημένους ἀστούς. 
Φυσικά δέν εἴχε τήν παραμικρή ὐποψία ὄτι, αὐτή ἤ περίφημη μεσαῖα τάξις του θά ἔπαυε νά ὐπάρχει καί πολύ σύντομα, ἀκόμα καί κάτω ἀπό αὐτόν τόν ἀττικό οὐρανό, θά ἄρχιζε μία ἀτελείωτη νύκτα. Δέν εἷχε τήν παραμικρή ὐποψία  ὄτι, ὀλόκληρη, ἥ ἀνθρωπότης θά ἐμιμεῖτο, ἀντίθετα ἀπό τήν δικήν του τραγωδίαν, μίαν πράξιν ἀτελήν, ἄσημον καί ἀναξίαν λόγου. Οὔτε ἐδύνατο νά φαντασθῇ ὄτι, κάποια ἡμέρα μετά ἀπό 1.900 ἔτη, θά ἐνεφανίζετο εἵς ἕνα σκοτεινό ὐπόγειον τοῦ σόχο κάποιος κύριος Κάρολλος ὅ ὀποῖος ἔχοντας ἐντρυφήσει, λόγω παιδείας, εἴς τόν λόγον του, καθώς καί εἴς τό ἔργον του καί εἴς τό πολίτευμα τῆς πόλεως του, θά ἔθετε τά θεμέλια, μιᾶς τεραστίας προσπαθείας, οὔτως ὤστε "... ἥ ἕν μέσῳ μοῖρα"  νά σώσῃ διά ἀκόμα μιάν φοράν, ὄχι μόνον τίς πόλεις μά καί, τόν ἄνθρωπο τόν ἴδιο, οὔτως ὤστε νά ἀνατείλλῃ καί πάλι ὅ ζωοδότης ἥλιος.
Τότε, διά νά μήν ξεφεύγωμεν καί ἀπό τόν Κύριο Εὐριπίδη, σέ μιάν σεμνή τελετήν ὅ ἀπό μηχανῆς θεός ἔδωσε τόν κλῆρον εἴς ἕναν ἀξιοσέβαστον κύριον ὀνόματι Βλαδίμηρον Ἴλιτς Οὐλιάνωφ. "Τρέξε" τοῦ εἷπε "...γίνεται μιά ἐπανάσταση καί σέ ἐχουμε ἀνάγκη νά τήν ὀργανώσῃς". Ὅ ἔν λόγω Κύριος πράγματι ἔτρεξε, περιχαρῆς, διότι ἀφ' ἑνός τοῦ ἔλαχε ὄ κλῆρος νά ἀλλάξῃ τήν ἰστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἀφ ἐτέρου ἐπιτέλους θά ἔκανε πράξιν ὄλες ἐκεῖνες τίς μαγικές σκέψεις τοῦ Κυρίου Καρόλλου... Ὅμως φεῦ!!..
Φθάνοντας ἐπί τόπου διεπίστωσε ὄτι τό ὐλικό του δέν ἤταν ἤ "ἕν μέσῳ μοῖρα", ἐπάνω εἴς τήν ὀποῖαν εἷχαν γίνει ὄλες οἵ μελέτες, ἀλλά ἕνας ὀλόκληρος στρατός, ἀνήκων εἵς τήν τρίτην μοῖραν, ἐξαθλιωμένων ἀγροτῶν!
Εὐφυής ὧν καί πιστός εἴς τά ρήμματα τοῦ Κυρίου Καρόλλου προσήρμοσε τήν ἐπανάστασιν εἴς τά μέτρα τἠς καταστάσεως ποῦ βρῆκε. Προσπάθησε λοιπόν νά δημιουργήσῃ τήν " ἔν μέσῳ  μοῖραν" μέ βαριά βιομηχανία τήν γῆ. Βέβαια παράλληλα, ὄπως ἔλεγε καί ὅ Κύριος Κάρολλος, πρώτη προτεραιότης του ἧτο ἥ προσπάθεια τῆς παύσεως τῆς ἐκμεταλεύσεως ἀνθρώπου ἀπό ἄνθρωπο καθώς καί τῆς ἐμπεδώσεως, ὤς τρόπου ζωῆς, τῶν ἀρχῶν τῆς ίσότητος καί τῆς ἀλληλεγγύης. Ὄμως ὅ Κύριος Οὐλιάνωφ, οἴ σύν αὐτῷ καί οἴ συνεχιστές τοῦ πειράματος μή γνωρίζοντας τήν βασικήν ἀρχήν τοῦ τζοῦντο, παλαιᾶς ἰαπωνικῆς πάλης ἥτις διδάσκει τόν ἀμυνόμενον νά χρησιμοποιῇ ἐπ'ὠφελεία του τήν δὐναμιν τοῦ ἀντιπάλου, ἔπεσαν θύματα, τῆς ἴδιας, τῆς ὀρμῆς των. Ξέχασαν ἐντελῶς, ὄπως καί ὅ Κύριος Κάρολλος, τόν παράγοντα ἄνθρωπο καί τίς ἀδυναμίες του. Ἐκεῖ ἐπάνω,στήν προσπάθεια ἐφαρμογῆς, πῆρε πάλι νά νυχτώνῃ...
Πᾶνε περίπου ἕκατό χρόνια ἀπό τότε. Τό πείραμα κατέδειξε πῶς ὅ ἄνθρωπος, τελικά, ἴσως καί νά μήν ἄξιζε τήν προσπάθεια. Ἀλλά ὄπως ἔχει παρατηρήσει ἕνας ἄνθρωπος καλύτερος  ἀπό ἐμένα, ὅ Κύριος Καζαντζάκης: "...Ὄτι!! Μά ὄτι καί νά κάνῃ ὄ ἄνθρωπος, πάντα, πεθαίνει! Μπορεῖ ὄμως νά σοῦ κάνῃ ἕνα ὄνειρο νά κρατάῃ γιά πάντα..."
Σέ αὐτό τό ὄνειρο λοιπόν, κάποιοι ὄπως ὅ ὐπογράφων το κείμενο αὐτό, ἔχουμε μείνει νά ἐλπίζουμε, προσπαθῶντας νά τό φέρουμε ἐγγύτερον καί περισσότερον εἴς τά μέτρα μας, διά νά ἀπολαύσουν αἵ ἐπερχόμεναι γενεαί, κατ' ἐλάχιστον, μίαν βιωτήν ἀντάξια τοῦ μεγέθους τῆς δημιουργίας ἐντός τῆς ὀποῖας ἐκλήθημεν νά ζήσωμεν. Διά νά δυνηθοῦν οἵ ἀπόγονοι ἠμῶν νά ἴστανται ὄρθιοι καί ὄχι ἐπί τῶν γονάτων ἤ ἔρποντες. Δυστυχῶς οἴ περισσότεροι, τῶν ὐπολοίπων, ὤς γνήσια ἀντίτυπα, καμωμένα κατ' εἰκόνα καί κατ' ὀμοίωσιν ἑνός πολύ χαμηλῶν προδιαγραφων θεοῦ, τό μόνο ποῦ καταφέρνουν εἷναι νά διανύουν τό διάστημα τῆς ζωῆς τους σκυφτοί καί ὐποταγμένοι στά πιό ταπεινά ἐλατήρια ὤσης τῆς ὔπαρξης παρασύροντας καί ἐμᾶς, μέ τόν θανατηφόρον ἐναγκαλισμόν τῆς πλειοψηφίας, εἴς ἕναν χαίνοντα καιάδαν. Οὔτε διά μιάν στιγμήν δέν στέκονται ὄρθιοι νά ἀναμετρηθοῦν μέ τίς ἀδυναμίες τους φροντίζουν πάντα, εἴτε μέ γελοῖα ἀνταλλάγματα εἴτε μέ τήν ἐκκωφαντικήν σιωπήν των, νά ἀφήνουν τήν λύση σέ ἄλλους, άδιαφορῶντες πλήρως διά ὀτιδήποτε ἄλλο πέραν τῆς ἀτομικῆς των εὐδαιμονίας.
Αὐτή ἤ παραίτησις δημιούργησε τήν ανάγκη, ἤ τό ἐπάγγελμα ἄν θέλεις άναγνώστη μου, τοῦ πολιτικοῦ. Καί ἐδῶ ἐρχόμαστε στό θέμα μας. Αὐτή ἤ νέα τάξις τῶν παρασιτικῶς ζώντων, ἐπιλυόντων δῆθεν, τά προβλήματα τῶν ἄλλων ἐπειδή στήν πορεῖα τοῦ χρόνου ἐξαγόρασε κάθε ἴχνος άξιοπρέπειας, ἀφοῦ τρομοκράτησε καί τρομοκρατεῖ  τήν ἄβουλην καί ὐποταγμένη μάζα τῶν ἐκλεκτόρων της, θεώρησε ὄτι ἀνῆλθε εἴς τήν κορυφήν τῆς τροφικῆς άλύσεως τῆς ὐπάρξεως καί ἀπεφάσισε, εἴς μίαν ἐπίφασιν δημοκρατικῆς προσπαθείας, ὄτι δύναται νά δημιουργήσῃ τἠν "ἕν μέσῳ μοῖρα" διά νά ἀποκαταστήσῃ τήν ἐπικοινωνίαν της, ἥτις εἷχε ἀπό πολλοῦ ἐκλείψει, μέ τά χαμηλώτερα στρώματα. Δυστυχῶς διά νά παραχθῇ αὐτή " ἔν μέσῳ μοῖρα" άπαιτεῖται ἰσχυρά διαδικασία βασικῆς παραγωγῆς, διαθέσεως καί νομῆς τοῦ προϊόντος αὐτῆς μέ ἀπόλυτον ίσσοροπίαν μεταξύ βάσεως καί κορυφῆς. Στήν περίπτωσιν μας, ὄμως, ἥ ἰσσοροπία αὐτή ἤταν καταφανέστατα διαταραγμένη, καθ' ὄτι ἥ παγκόσμια, πραγματική, οἰκονομία ἐσυρρικνοῦτο διαρκῶς, πρός ὄφελος τῶν ἄνω. Ὅ ἐσμός λοιπόν τῶν σωτήρων πολιτικῶν ἕχοντας ἀποτύχει παταγωδῶς εἵς τήν μίμησιν τοῦ δημιουργοῦ καί στοχεύοντας πάντα εἴς τό μέγιστον ὄφελος των ἐξεχώρησε, ἔναντι ἀδρᾶς καί ίσοβίου ἀμοιβῆς, τά δικαιώματα τῆς ἰδέας αὔτης εἴς μίαν ἐτέραν κάσταν αὐτήν τῶν τραπεζιτῶν. Οἴ νέοι δικαιοῦχοι, λοιπόν, ἀφοῦ διεπίστωσαν καί αὐτοί μέ τήν σειράν των ὄτι ἀδυνατοῦν νά δημιουργήσουν τήν "ἔν μέσῳ μοῖραν"  ἀπεφάσισαν, μέ γνώμονα πάντα τό μέγιστον κέρδος, ἄντ'αὐτῆς νά τοποθετήσουν ἕναν πομφόλυγαν πλήρην χρημάτος εἴς ἀέριον μορφήν. Αὐτό κατέστη δυνατόν μέ τήν ἐπανεννοιοδότησιν τῆς λέξεως "παραγωγή" διά τοῦ νεολογισμοῦ "παράγωγα". Αὐτός ὅ πομφόλυξ λοιπόν μεγάλωνε ὄλο καί πιό πολύ, καί ἀφοῦ ἔσπασε κάθε ρεκόρ μεγέθους καί διατηρησιμότητος, ἄρχισε νά προκαλῇ τήν φυσικήν καί τοῦς νόμους της, διότι ὤς γνωστόν κάθε στοιχεῖον συμπιεζόμενον τείνει νά ἐξασκῇ πίεσιν εἴς τά τοιχώματα τοῦ δοχείου ποῦ τό περιλαμβάνει. Ἔτσι αύτός ὅ πομφόλυξ, ἀφοῦ ἐξεπέρασε τά ὄρια του, συνεθλίβη μεταξύ κατωτέρας καί άνωτέρας τάξεως καί μάλιστα μέ ἰδιαιτέρως ἠχηρόν καί ἐκρηκτικόν τρόπον. Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς έκρήξεως ἔστωσαν, λόγω τῆς ὠστικῆς δυνἀμεως των, καταστροφικά διά τήν κατωτέραν τάξιν, τήν ὀποῖαν καί απώθησαν βιαιώτατα εἴς τό ἔσχατον σημεῖον τῆς κατατάξεως, ἐνῶ ἀντιθέτως ἐξακόντισαν τήν ἀνωτέραν εἴς δυσθεώρητα ὔψη.
Παρά τό κενόν ποῦ δημιουργεῖται πλέον, καί εἴς πεῖσμα τοῦ κανόνος ὄτι ἤ φύσις άπεχθάνεται τό κενόν, ἤ ἀνωτέρω αὐτή κάστα, καθώς καί οἵ οὐτιδανοί κερδοσκόποι ἀκόλουθοι της, ἐξακολουθεῖ ἀβελτηριακῶς καί αὐτιστικῶς νά ἐπιμένῃ ὄτι ἤ ἔν λόγω πρακτική τῆς πληρώσεως τοῦ κενοῦ εἷναι, ὄχι μόνον ἤ πλέον ἐνδεδειγμένη, ἀλλά καί ἤ μοναδική λύσις τοῦ προβλήματος. Μόνοι καί θλιβεροί βραχίονες της οἴ εὐτελεῖς, ὀσφυκάμπτες, κυβερνῶντες ἀνά τήν ὐφήλιον, ἔχουν ἀπομείνει θεατές καί πραίτωρες, συγχρόνως, εἵς ἕναν τεράστιον στίβον εἴς τόν ὀποῖον, δίκην κολοσσαῖου, ρίπτωνται τά ὐπολλείματα τῆς τῦπου μεσαῖας τάξεως διά νά παραχθῇ ἀέριον χρῆμα, τό ὀποῖον θά συντηρήσῃ τόν πομφόλυγα τῶν διεστραμένων νοῶν.
Βεβαίως, διά νά μήν ξεφεύγωμεν καί ἀπό τόν Κύριο Εὐριπίδη, θά ἔλεγε κανείς ὄτι αὐτός ὅ ζόφος, ὄστις τείνει νά ἀποτελέσῃ τό μέλλον τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, ἄν δέν εἷναι ὅ ὀρισμός τῆς τραγωδίας εἷναι  κατ'ἐλάχιστον ὅτι πλησιέστερον εἴς αὐτόν. 
Δυστυχῶς ὄμως δέν δυνάμεθα, ὥς εἷδος, νά συγκριθῶμεν μέ τά ἕργα καί τίς ἠμέρες τοῦ Κυρίου Εὐριπίδη διότι ὄπως παρατήρησα καί εἴς τήν είσαγωγήν μου ἐκεῖνος καί οἵ σύγχρονοι του "...ζοῦσε κάτω τόν μαγικό ἀττικό οὐρανό καί τό ζωοφόρο φῶς του. Ἕνα φῶς ποῦ φώτιζε τήν ψυχή καί τό μυαλό του..." ἐνῶ ἐμεῖς ζοῦμε κάτω ἀπό τήν βαρειάν σκιάν μιᾶς ἰδιομόρφου τυρρανίας τήν ὀποῖαν, εἰρήσθω ἕν παρόδῳ, εἵμεθα ἕνα βῆμα πρίν νά τήν ἀποδεχθοῦμε ὤς μοναδικόν ἐξελικτικόν βῆμα τοῦ εἴδους μας...
Πικρά παρατήρησιν τοῦ γράφοντος ἀποτελλεῖ τό γεγονός ὄτι ὅ Κύριος Εὐριπίδης πεθαίνοντας πρό 2.500 ἐτῶν πῆρε μαζί του καί τό μυστικό τοῦ ἀπό μηχανῆς θεοῦ...



1 σχόλιο:

  1. Ευχαριστώ, Αρθούρε! Τόσο γλαφυρή περιγραφή! Ειδικά το σκάσιμο της φούσκας είναι τόσο ζωντανή εικόνα που νόμισα ότι θα με παίρνανε τα σκάγια! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή