...ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΙΑ

Ὄταν τό 1791 αὐτό τό θεῖο πλάσμα ποῦ ἄκουγε εἴς τό ὄνομα Wolfgang Amadeus Mozart 
συνέθετε τόν "Μαγικό Αὐλό" ἐπιθυμοῦσε νά καταδείξῃ τήν δύναμιν τῆς μουσικῆς ἐπί τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὅταν τό 1829 ὅ κυριος Cyrill Demian ἐφεύρισκε τό ὄργανο ποῦ άκούει εἴς τό ὄνομα ἀκορντεόν ἥ μόνη χρήσις ποῦ ἐδύνατο νά σκεφθῇ ἧτο ἥ παραγωγή μουσικῆς μέσω τοῦ ἀέρος. Καί οἵ δύο ἀδυνατοῦσαν νά φαντασθοῦν πῶς κάποιος Κύριος, ὀνόματι, Θανάσης Σούλιος, μετά ἀπό σχεδόν δύο αἰῶνες, θά ἔδινε ἕνα ἔξ ὀλοκλήρου νέο νόημα εἴς τήν μουσικήν καί εἴς αὐτό τό ὄργανο.  Ὅ Κύριος Θανάσης μέ ἔνα ἀκορντεόν, τό ὀποῖο εἴς τά χέρια του ἐγίνετο μαγικό ὄπως ὅ αὐλός καί οἵ καμπάνες τοῦ ἔργου, τοῦ Amadeus, μαγεύε καί καθήλωνε τοῦς πάντες εἴς τό ἄκουσμα του. Ὅ Κύριος Θανάσης ἄφησε πίσω του ἕνα τεράστιο κενό καί ἕνα πολύ πλούσιο ἕργο, δυστυχῶς προφορικό, μετέφρασε ὅλα τά τραγούδια ποῦ μιλοῦσαν γιά τόν λαϊκό καϋμό, τόν πόνο, τήν φτώχεια, τήν ἀγωνία γιά τό αὔριο, τήν ἀγάπη καί τό κέφι σέ μία γλώσσα παγκόσμια ποῦ καταλαβαίνουν ὅλοι ἐγγράμματοι καί ἀγράμματοι, στήν γλῶσσα τῆς καρδιάς, γιά τοῦς τυχεροῦς ποῦ τόν ἔζησαν καί τόν ἄκουσαν. Ἥ τύχη μέ εὐλόγησε μέ τήν γνωριμία αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὄμως, δυστυχῶς, γιά πολύ λίγο. Ἴσα ἴσα ποῦ πρόλαβα νά τόν λέω Νάσο καί νά μέ λέει Γιάννο...
Τώρα ποῦ ἔφυγες ρέ Νάσο μπορῶ νά σοῦ μιλήσω ἀνοικτά. 
Αὐτοί ποῦ τοῦς πέφτανε τά μαλλιά εἴχανε καρκίνο καί κάνανε χημειοθεραπεῖες, κακιές λέξεις ποῦ ποτέ δέν ξεστόμισες...
Ναί ρέ φίλε θά ἤσουν καί ἐσύ ἕνας ἀπό αὐτους ποῦ τοῦς πέφτουν τά μαλλιά, ἀλλά δέν σέ ἀφήσαμε νά ζήσῃς αὐτήν τήν φρίκη καί νά φύγῃς σέ τρεῖς μῆνες.
Ἐλπίζω νά κάναμε καλά καί νά πέρασες ὄμορφα αὐτά τά δύο χρόνια.
Ἐλπίζω νά σοῦ τό κρύψαμε καλά καί νά ἔφυγες γιά αὐτό τό, στερνό, ταξίδι ἤσυχος καί ἀνέμελος ὄπως ἤσουν πάντα.
Ἐλπίζω νά μή μας κρατᾶς κακία γιά τό ψέμα.
Ἐλπίζω ἐκεῖ ποῦ εἷσαι νά ἔχει καλύτερους ἀνθρώπους ἀπό ἐμᾶς καί νά λέτε μόνο αλήθειες.
Ἐλπίζω νά ἔχει καί ταβερνάκια καί σουμίτσα καί τσιγαράκια ποῦ τόσο σοῦ λείψανε.
Ἐλπίζω ἐκεῖ νά μήν σοῦ λέιπῃ τίποτα πιά.
Ἐλπίζω νά ἔρχεσαι ποῦ καί ποῦ στό ὄνειρο μου καί νά μοῦ ἀρχίζῃς κανά ρεφραινάκι καί νά τό πᾶμε παρέα ὤς τό τέλος.
Ὅλα αὐτά ἤθελα νά σοῦ τά πῶ ζωντανά, τε-τα-κέ, ὄπως ἔλεγες, βλέπεις ὄμως οἵ προτεραιότητες αὐτοῦ τοῦ μίζερου καί ἀπόντος θεοῦ δέν ἐστιάζουν οὔτε συμπίπτουν ποτέ στήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου... Ἤθελα νά σοῦ τά πῶ καί στήν ἐκκλησία ὄπως ἤσουνα ἔτσι γαλήνιος μέ τό κουστουμάκι σου, ἀλλά πνιγόμουνα ἀπό τό παράπονο ρέ φίλε... 
Συγχώρα με ἄμα σέ ἔπρηξα θά σέ ἀφήσω μέ μιά ὐπόσχεση, ποῦ θά κρατήσω γιά πάντα, θά εἷσαι ζωντανός μέσα στό μυαλό μου καί θά σέ ἀκούω στά δύσκολα νά μοῦ λές 
"...Ἄκου τί θά βάλω τώρα Γιάννο" εἷμαι σίγουρος ὅτι θά "βάζῃς" πάντα τό σωστό κομμάτι...
Στό καλό ρέ Νάσο....