...ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΗΡΙΟ

Τό δωμάτιο είναι σκοτεινό,γεμάτο καπνούς από τά απανωτά τσιγάρα πού καπνίζει η μοναχική φιγούρα ενός άνδρα,μπροστά στήν τζαμαρία καί ατενίζει τό άπειρο...Η φωνή τής γυναίκας σπάει τήν σιωπή "Τί κάνεις εκεί αγάπη μου?" η φωνή της σιγανή καί ανήσυχη...
"Θυμάσαι τότε πού γνωριστήκαμε?" ρωτάει ό άνδρας, "Ε βέβαια αγάπη μου πώς νά ξεχάσω",
"Μήπως θυμάσαι καί τί μού είχε πεί ό πατέρας σου όταν μάς είχε πιάσει μαζί?", "Αμέ σού είχε πεί ότι ή τήν παίρνεις ή πάς είκοσι χρόνια φυλακή γιατί είναι ανήλικη" απαντάει γελώντας η γυναίκα. "Ε λοιπόν σάν σήμερα έβγαινα...." έρχεται παγωμένη η απάντηση τού άντρα.
Ήταν αιώνες πρίν όταν πρωτοάκουσες τήν ιστοριούλα, γέρο μου, σάν σήμερα αποφυλακιζόσουνα καί εσύ....μέσα στό σκοτάδι λοιπόν καί τούς πυκνούς καπνούς ψάχνεις νά βρείς τί σέ κράτησε σέ αυτήν τήν "φυλακή", πού δέν έχει κάγκελλα, δέν έχει συμβάσεις, δέν έχει κανένα περιοριστικό μέτρο. Είκοσι χρόνια στό ίδιο "κελί" μαζί μέ ένα συγκάτοικο μοιράστηκες τά πάντα μαζί του, από μιά απλή βόλτα έως τήν πιό μύχια σκέψη σου. Τό μυαλό, προσπαθώντας νά ορίσει τόν τοίχο, γυρνάει όλο στά ίδια λήμματα "αγάπη", "φιλία", "συνήθεια" όμως ό ορισμός του είναι ανέφικτος, γιά σένα, γέρο μου...Ποιά νά είναι τελικά αυτή ή μαγική λέξη πού χτίζει τέιχη? "Θά φτάσει η νύχτα νά βρείς τήν απάντηση?" αναρωτιέσαι ....Τί νά είναι ή αγάπη? Νά είναι αυταπάρνηση? Νά είναι γεναιότητα? Νά είναι επιλογή? Η απλά νά είναι ένας ακόμα συμβιβασμός? Τί νά είναι ή φιλία? Νά είναι διάθεση μοιρασιάς χωρίς ανταπόδοση? Νά είναι σεβασμός? Νά είναι πίστη? Νά είναι στήριξη? Τήν συνήθεια τήν ξέρεις τήν ορίζεις! Τό απόλυτο ίσωμα αλλά καί ή απόλυτη ισοροπία...
Πάντα έλεγες,γέρο μου, πώς ξέρεις ότι κανείς δέν είναι, τό απόλυτο, γιά κανέναν,πώς κανείς δέν καλύπτει κανένα στά πάντα καί γιά πάντα, αυτό είναι αλήθεια, αλλά πώς έμεινες τόσα χρόνια μέσα? Πώς δέν δραπέτευσες? Έχεις αρκετά ελατώμματα γιά νά τό κάνεις, κατά βάθος όμως τήν ξέρεις τήν απάντηση, τήν έμαθες αργά καί μέ ανορθόδοξο τρόπο, αλλά τήν έμαθες..."Ξεβράκωμα καί Πίστη" αυτή είναι ή απάντηση! Τό απόλυτο ξεβράκωμα γέρο μου...Τό να σταθείς απέναντι στόν συγκάτοικο εντελώς γυμνός μέσα καί έξω..Αυτό είναι αγάπη νά μήν κρατήσεις τίποτα γιά σένα, καμία καβάτζα, καμία κρυψώνα, τίποτα απολύτως καί πίστη ότι καί ό συγκάτοικος θά κάνει ακριβώς τό ίδιο, αυτό είναι η φιλία. Όσο γιά τήν συνήθεια, αυτή, μετά από τόσα χρόνια γίνεται γλυκειά.
Τελικά γέρο μου είναι λύτρωση νά ανακαλύπτεις ότι παρά τίς ατέλειες σου, όλα αυτά τά χρόνια, μοιράστηκες τό κελί σου μέ κάποιον συγκάτοικο πού πληρούσε τίς προδιαγραφές τών ρημάτων σου καί πού, τώρα πιά, μαζί του σέ δένουν, πιό χειροπιαστά, πράγματα από λέξεις καί πιό γερά από αλυσίδες καί τοίχους.....
Καληνύχτα γέρο μου καί καλός πολίτης...